Κάθε συζήτηση για τα παλιά αυτοκίνητα έχει μια ορμή μέσα της που κάτι δανείζεται από την ταχύτητα, κάτι κλέβει από το ταξίδι, κάτι θυμίζει από ομορφιά. Είναι ίσως η νοσταλγία για αυτό που μακρινά προϋπήρξε, που δεν γνωρίσαμε και που μόνο η αναπλασμένη μορφή τους παραμένει στη σκέψη μας.
Στην πρωτεύουσα του Νότου, στη Σπάρτη, στους φαρδείς δρόμους της που εμπνευσμένα οι Βαυαροί σχεδίασαν, κυκλοφόρησε μια μέρα μια αστραφτερή Volvo Amazon. Στα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου τότε, με τη φαντασία του οδηγού προφανώς μέσα μας, φωνάζαμε ομαδικά και ενθουσιαστικά κάθε φορά που περνούσε από μπροστά μας. Τα ελάχιστα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τότε στη μικρή επαρχιακή πόλη αναδείκνυαν το νεοφερμένο όχημα, που επιδεικτικά και άσκοπα έμοιαζε να κυκλοφορεί ο οδηγός στους δρόμους. Ο παιδικός ενθουσιασμός μας είχε τελικά διάρκεια και σταθερότητα.
Kαι ο ίδιος ο οδηγός του είχε μάλλον συναίσθηση του κινούμενου κοσμήματος και έψαχνε κάτι να κερδίσει και αυτός από την ιδιαιτερότητα της αστραφτερής Amazon. Στην έξοδο της πόλης, μεταξύ Γυμνασίων αρρένων και θηλέων, ο νεαρός οδηγός περίμενε ένα κρυφό (γυναικείο) θαυμασμό, μια ματιά, έναν άρρητο έπαινο. Τα είχε κερδίσει όλα αυτά, αφού σταθερά στη μνήμη μας και χρόνια μετά, συζητούσαμε για την αστραφτερή Amazon. Τόσο, που δεν είχε καθόλου ανάγκη από τα πορτοκαλί κρόσσια –ήθη της εποχής– που τις είχε εμπρός και πίσω κρεμάσει.
Είναι άγνωστο αν υπάρχει σήμερα αυτή η Amazon. Αν κάπου αναπαύεται, αν έχει διασκορπιστεί ή αν κάποιος της έχει ξαναδώσει ζωή, τροφοδοτώντας έτσι σε νεότερους τον κύκλο της νοσταλγίας και ανοίγοντας νέους δρόμους απόδρασης προς το παρελθόν ή προς το μέλλον.
