Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17/02/2018
Μεγαλώνει η απόσταση των κυβερνητικών από τον πραγματικό κόσμο. Αργά και σταθερά. Ηδη η σχέση τους με την πραγματική ζωή ήταν πλασματική. Ως εκμεταλλευτές ανθρώπων και αναγκών, τελούσαν σε απόσταση από τη βιωμένη πραγματικότητα.
Η χρήση του άλλου σε εγκαθιστά πάντα απέναντί του και μόνο η μεταμφίεση σε τοποθετεί στο πλευρό του. Και αυτό προσωρινά.
Πάνω σε αυτή την εκμεταλλευτική σχέση που αξιοθαύμαστα οι κυβερνητικοί οικοδόμησαν, ξεδιπλώθηκε ένα κυνικό σχέδιο εξουσίας. Το μεγάλο επίτευγμά τους είναι ότι μίλησαν πειστικά τον λόγο της μυθοπλασίας. Αποδιδόμενη με όρους μυθοπλασίας, η παραποιημένη πραγματικότητα έγινε δεκτή ως αλήθεια.
Η Γη είναι επίπεδη και δεν χωρεί αμφιβολία.
Πάνω σε αυτό το υπόστρωμα της ερημικής ατμόσφαιρας του νου, σηκώνεται ο άνεμος της αποστροφής. Επιδέξιοι οργανωτές του ανέμου της παραπλάνησης και της αποστροφής οι κυβερνητικοί του δίνουν κατεύθυνση και προσανατολισμό.
Αποστροφή πρώτα-πρώτα στο καλούμενο παλαιό πολιτικό σύστημα. Αυτό που προϋπήρξε είναι το ίδιο το Κακό. Δεν έχει καμιά πολιτική αξία η ορθολογική ανάγνωση αυτής της εποχής. Ούτε η συνειδητή σύμπραξη των ανθρώπων με την ψήφο τους. Ούτε η μαθηματικά βεβαιωμένη υλική βελτίωση της ζωής τους. Ηταν εποχή καταστροφής, λέει η επιθετική μυθοπλασία των κυβερνητικών. Και δυναμώνει το χειροκρότημα αποδοχής στην πλατεία.
Στο μέτωπο αυτό οι κυβερνητικοί ύψωσαν τροπαιούχοι την πρώτη σημαία νίκης στον αμμόλοφο. Νικητές πλέον εργάζονται για την πιο κρίσιμη αποστροφή. Την αποστροφή του λαού προς τον εαυτό του. Από τη γελοιότητα των ψεκασμών μέχρι την αδυναμία κατανόησης και επεξήγησης βιωμάτων και εμπειρίας. Επιδέξια οι κυβερνητικοί σπέρνουν τη σύγχυση. Η προσοχή του λαού σκορπίζεται αλλού.
Ο φόβος των κυβερνητικών είναι η συνειδητή άρνηση της μυθοπλασίας, η απόκρουση του σχεδιασμένου ψεύδους, η απογύμνωση του εξουσιαστικού σχεδίου.
Οι μηχανισμοί εξουσίας είναι πάντα μηχανισμοί αποξένωσης της συνείδησης από τον εαυτό της. Πρόκειται για τη μετάπτωσή της σε προχωρημένη φάση αλλοίωσης, τόσο που επανέρχεται ως πραγματική φύση, ενώ έχει γίνει ήδη άλλη.
Ο βίαιος λόγος, η ταπείνωση, η ψυχολογική καταστολή, είναι τα γνωστά μέσα. Καθώς βλέπει και βιώνει ότι αυτό που πίστεψε, υποστήριξε και ψήφισε συντελείται ως το αντίθετό του, άρρητα η συνείδηση αποστρέφεται αυτό που, ως η ίδια, προϋπήρξε. Και συμβιβάζεται. Αναζητεί αγαλλίαση και «θεραπεία» από την πλάνη της.
Και εκεί επιχειρείται η εξαρπαγή της λήθης. Η μόνη εγγύηση διάρκειας αυτής της κατάστασης. Η διαγραφή της πρόσφατης μνήμης. Αυτού που πραγματικά υπήρξαν οι κυβερνητικοί, ως λόγος, ως ύφος, ως μέθοδος, ως εικόνα. Η διαγραφή της εμπειρίας.
Πάνω σε αυτή την παραλυτική έσω αποστροφή, πάνω σε αυτή την άρρητη αυτοκατάργηση ξετυλίγεται σήμερα το περαιτέρω σχέδιο καθολικής κυριαρχίας.
Η ψευδής συνείδηση πρώτα αυτοχειραγωγείται και μετά χειραγωγεί.
Σημαιοφόρος του Καλού, σε έξαψη θρησκευτικού ψευδοπροφήτη, ο Πρωθυπουργός διακηρύσσει και επικαλείται. Διακηρύσσει τον παραποιημένο κόσμο ως αληθινό και τον ονομάζει ως αυτό που δεν είναι. Ηθικό φεγγοβόλημα, παλαιές ελίτ, Καλό και Κακό, διεφθαρμένοι και αδιάφθοροι, εχθροί και φίλοι του λαού. Αθώοι, ύποπτοι, ένοχοι.
Και μεγαλώνει ακόμα περισσότερο η απόσταση από τον πραγματικό κόσμο.
Πολλές φορές στην Ιστορία έχει επαναληφθεί αυτή η εξουσιαστική παράσταση. Αυτή που γεννά την τρίτη φάση της αποστροφής. Της αποστροφής εναντίον της εξουσίας.
Είναι η τελευταία πράξη. Η πράξη του τέλους.
