Όποιος διατυπώνει όρκο στο δημόσιο χώρο και με αφορμή την ανάληψη, δια της εκλογής του, δημόσιου ρόλου, δεν μπορεί και δεν νοείται δημοκρατικά να διακηρύσσει σε αυτό το πλαίσιο τη μοναδική δική του αλήθεια. Ο όρκος δεν είναι ατομική ιδεολογική διακήρυξη.
Ενεργώντας έτσι, αρνείται τον κοινό δημοκρατικό τόπο της συνύπαρξης, το δημοκρατικό πλαίσιο συνύπαρξης.
Συνεπώς, ως εκλεγμένος, αγνοεί τις ουσιώδεις προϋποθέσεις αυτής της συνύπαρξης και εργάζεται για κυριαρχία και επιβολή. Πρόκειται για κεκρυμμένη ολοκληρωτική αντίληψη, που διαπερνά πολλούς σύγχρονους πρωταγωνιστές, οι οποίοι δε φαίνεται να υποψιάζονται νοήματα λόγων και πράξεων, που αναιρούν θεμελιωδώς τις ρητορικές διακηρύξεις.
Ο όρκος νοείται μόνο ως δημόσια δέσμευση έναντι των μεγάλων αξιών που είναι αποδεκτές σε μια εποχή, τις οποίες το μεγαλύτερο μέρος μιας κοινωνίας συμμερίζεται και στο όνομα των οποίων συντελείται η πολιτική και κοινωνική εξέλιξη στη ροή της διαρκούς πολιτικής σύγκρουσης.
Όλες μου τις ευχές για καλή επιτυχία στις εκλεγμένες και στους εκλεγμένους που ξεκινούν την πενταετή θητεία τους στην Αυτοδιοίκηση.
Υ.Γ. Με την ευκαιρία αυτή και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις από αναγνώστες, διευκρινίζω ότι διαφωνώ ριζικά με το θρησκευτικό όρκο. Έχει και αυτός στο βάθος μια παραλληλία με τα παραπάνω. Και για όσους υπερασπίζονται το θρησκευτικό όρκο, ας μου επιτρέψουν να σημειώσω χωρίο από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ὀμόσαι ὅλως ….. ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν».
