Καμιά φορά ξεχνάμε πώς κυλάει η καθημερινότητα. Την επικαιρότητα κερδίζουν θέματα εντυπωσιασμού, περιέργειας ή πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην Ελλάδα της προβολής και του φαίνεσθαι, του lifestyle και της επίδειξης, της αυτοπροβολής και της τρέχουσας ματαιοδοξίας «επωνύμων», υποτιμήθηκαν τα τελευταία χρόνια λειτουργίες και υποβιβάστηκαν στη συνείδηση των ανθρώπων θέσεις και ρόλοι.
Μέσα στην πικρή αυτή πραγματικότητα, ελάχιστη σημασία έδιναν οι άνθρωποι στο δάσκαλο, στο νοσηλευτικό προσωπικό, στο μαχόμενο γιατρό, στους αφοσιωμένους κοινωνικούς λειτουργούς, σε όλους εκείνους που με την καθημερινή τους αφοσίωση σε αυτό που αισθάνονται ως καθήκον και ως χρέος, δίνουν νόημα στις σχέσεις και υπηρετούν τον άλλο, αθόρυβα και μυστικά, με υπομονή και αυταπάρνηση.
Ανάμεσά τους, ο ηρωικός πυροσβέστης Ματθαίος Μάντζιος. Έδωσε τη ζωή του για να σώσει μια μητέρα δύο παιδιών από την πυρκαγιά πριν από λίγες μέρες στο Παλαιό Φάληρο. Η αυτοθυσία του μας θυμίζει τα ξεχασμένα. Την αναγνώριση και το σεβασμό που οφείλουμε όλοι στους ανθρώπους, που δίπλα μας, με την καθημερινή προσφορά τους, δίνουν νόημα στη ζωή και αναγνωρίζουν έμπρακτα τον άλλον και την αξία του, προσπερνώντας βιωματικά πολυλογίες και διακηρύξεις.
Η πράξη είναι απόρροια της συνείδησης. Και οφείλουμε όλοι μια υπόκλιση στη στάση του συμπολίτη μας Ματθαίου Μάντζιου. Απέναντι στη λήθη.
