Παρατηρείται, δηλαδή, μια διαρκής επιφύλαξη της Κυβέρνησης απέναντι στα προβλήματα. Μια συστηματική αποφυγή της αναμέτρησης με τις πραγματικές συνθήκες. Αντί να έχουμε μια βούληση δράσης προς όφελος της κοινωνίας, των ανθρώπων και των αναγκών τους, έχουμε αντίθετα μια κατεύθυνση απραξίας.
Η Κυβέρνηση έχει επιλέξει αυτό που θα ονόμαζα στάση ευπρεπούς αδράνειας.
Έτσι, λοιπόν, το πολιτικό σκηνικό σήμερα χαρακτηρίζεται από το παράδοξο της πολιτικής-αριθμητικής παντοδυναμίας της Κυβέρνησης από τη μια και της απουσίας συστηματικής δράσης από την άλλη. Αυτό είναι η ευπρεπής αδράνεια.
Πώς εξηγείται όμως αυτό το παράδοξο;
Απάντηση: Μετά από δυόμισι χρόνια στην εξουσία, η Κυβέρνηση φαίνεται να είναι προσανατολισμένη βασικά στον εαυτό της. Ενδιαφέρεται για τη σταθεροποίησή της στην εξουσία παρά για την αναζήτηση λύσεων, συχνά οδυνηρών. Με έναν άλλο τρόπο θα έλεγα ότι η Κυβέρνηση θέτει το χρόνο στη διάθεσή της αντί να τον θέτει στη διάθεση της κοινωνίας. Ο χρόνος «προσανατολίζεται» προς όφελος της Κυβέρνησης και όχι προς όφελος της κοινωνίας.
Αυτό είναι παρενέργεια της αίσθησης παντοδυναμίας – της ψευδαίσθησης παντοδυναμίας θα έπρεπε να λέμε – ότι η Κυβέρνηση είναι κύριος του χρόνου. Στην πολιτική, όμως, κανείς δεν είναι κύριος του χρόνου.
Ναι, αλλά η Κυβέρνηση βλέπουμε να έχει αποδοχή και καλή εικόνα.
Απάντηση: Εικόνα ναι, πράγματι καλή. Το ζήτημα, όμως, που γεννιέται δεν είναι η ίδια η εικόνα. Είναι ο εγκλωβισμός στην εικόνα. Είναι ο εναγκαλισμός της εικόνας. Σημασία έχει να δούμε ποια είναι τα πολιτικά αποτελέσματα αυτής της στάσης.
Βλέπουμε επιπλέον ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην εικόνα της Κυβέρνησης και την προσωπική εικόνα του πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός είναι αυτός που «διευθύνει» την Κυβέρνηση, άρα δεν μπορεί να είναι άμοιρος ευθυνών για την εικόνα της.
Απάντηση: Ο πρωθυπουργός της χώρας, ο πρωταγωνιστής των πολιτικών πραγμάτων, που ως Κώστας Καραμανλής διαθέτει γνωρίσματα εξαιρετικά, έχει το περιθώριο – η κυβερνητική λειτουργία το επιτρέπει – να διατηρεί μια απόσταση από τα πράγματα και τη φθοροποιό τους επίδραση. Μια απόσταση παρατηρητή και συχνά κριτή αυτών των πραγμάτων.
Θα μπορούσε αυτό να αποτελεί μια στάση σοφίας. Μόνο, όμως, όταν συνοδεύεται από ισχυρή βούληση δράσης και σταθερής και σαφούς κατεύθυνσης των πραγμάτων. Μόνο όταν σταθερά λειτουργεί ως δημιουργός πολιτικής.
Τι σας δείχνουν οι αλλαγές που έκανε ο Γ. Παπανδρέου;
Απάντηση: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποφύγει το δύσκολο και μακρύ δρόμο της ανασυγκρότησής του. Είναι αυτό ένα στοιχείο κίνησης και διαμόρφωσης μιας καλύτερης προοπτικής για τον ούτως ή άλλως κεντρικό πολιτικό του ρόλο.
Τι λείπει από την εικόνα του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ;
Απάντηση: Πολλά μπορεί να πει κανείς. Το σημαντικό είναι ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται να εκφράζει στοιχεία μέλλοντος. Αδιευκρίνιστο και άδηλο πώς αυτό πολιτικά θα αποδοθεί.
Υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα; Εξακολουθεί να υφίσταται ο διαχωρισμός στην ελληνική κοινωνία ανάμεσα στη δεξιά και την προοδευτική παράταξη;
Απάντηση: Ο παραδοσιακός αυτός διαχωρισμός, ως παραδοσιακός, με τα οικεία πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του, σβήνει. Ο πραγματικός, κατά τα άλλα, διαχωρισμός – παλιότερα θα λέγαμε ταξικός – διαχωρισμός που αποτυπώνει την πάντοτε παρούσα διάσταση ανισότητας (με κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια) και εμπεριέχει το διαρκές και ακαταμάχητο αίτημα δικαιοσύνης, ο διαχωρισμός αυτός υπάρχει και θα υπάρχει.
Το κεντρικό πάντοτε ζήτημα είναι πώς αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων επηρεάζει την καθ’ αυτό πολιτική, διαμορφώνει τις συνθήκες της πολιτικής σύγκρουσης, εμπεριέχει τις δυνατότητες μεταβολής. Πώς λειτουργεί πολιτικά.
Ποιο είναι το μεγάλο στοίχημα για τη χώρα και πώς το υπηρετούν οι πολιτικές δυνάμεις;
Απάντηση: Βλέπουμε σήμερα την Ελλάδα να στέκεται άβουλος και αμήχανος παρατηρητής του εαυτού της και του κόσμου. Το παρελθόν τελείωσε και μαζί του παλαιές και κατεστημένες σχέσεις. Ο χρόνος τρέχει. Η πραγματικότητα μας προσπερνάει. Δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι οι πολιτικές δυνάμεις το έχουν επαρκώς εσωτερικεύσει.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έχει κριθεί ή όλα είναι ανοιχτά;
Απάντηση: Με υποχρεώνετε στο αυτονόητο. Όλες οι εκλογές είναι πάντοτε ανοιχτές. Εξάλλου, συχνά βλέπουμε πολλούς να τις κερδίζουν το βράδυ της Κυριακής και να τις «χάνουν» το πρωί της Δευτέρας.
