Τον κατακερματισμό ενδυναμώνει η νέα αναζήτηση και παγιώνει η προϊούσα συνειδητοποίηση. Ολα αυτά δεν συντελούνται σε κλίμα ρευστότητας, όπως η καθημερινή δημοσιογραφία αποτυπώνει, δηλαδή σε ένα άμορφο, αδιαμόρφωτο και σε στενό ορίζοντα περιβάλλον, αλλά σε μια δυνατή ροή, μια κίνηση ισχυρής μεταβολής, με ορατές και αόρατες πλευρές.
Μέσα σε αυτή την κίνηση οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, συντηρητικές στον πυρήνα τους, αποστερούνται των πολιτικών τους δυνατοτήτων και αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι οι δυνατότητες αυτές εθεωρούντο σταθερά δεδομένες.
Ισχύει κάτι τέτοιο για τη Νέα Δημοκρατία, με τα φεουδαρχικά της χαρακτηριστικά πάντοτε εδώ, ισχύει όμως πολλαπλάσια για την αξιωματική αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με την εμμονική επιλογή ενός ψευδοριζοσπαστισμού, συνδεόμενου με την ψευδή διαίρεση Μνημόνιο – αντιμνημόνιο, (αυτο)αποστερείται της πολιτικής δυναμικής του. Το πολιτικό του σχέδιο έχει χάσει την πειστικότητά του και όλες οι ενδείξεις μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία το προσπερνάει.
Ενδιαφέρουσα η συνολική εξέλιξη. Οι μικρότερες πολιτικές δυνάμεις, εργαστήρια θα τα λέγαμε σε αυτή τη φάση, αποτελούν τα σκιρτήματα αυτού που ήδη τελεί υπό διαμόρφωση. Εκείνου, δηλαδή, που υπερβαίνει τη ρευστότητα και μετατρέπεται σε πρωτογενές πολιτικό υλικό της αναγκαίας νέας σύνθεσης.
Γιατί σε μια νέα πολιτική σύνθεση πορευόμαστε. Είναι άγνωστος σήμερα ο χρόνος που θα μεσολαβήσει για αυτό. Πάντως, χωρίς φόβο για τις μεταβολές, ας μη μένουμε παρατηρητές στην όχθη. Να προσέλθουμε με την επιβαλλόμενη επίγνωση στη μεγάλη αυτή κίνηση της μεταβολής.
