Η επιφανειακή ανάγνωση της πολιτικής λειτουργίας των αφελών και άλλων τη συρρικνώνει στην πρόταση «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Ετσι δεν μπορεί η ανάγνωση αυτή να υποψιαστεί αυτό που πραγματικά είναι κυρίως και θεμελιωδώς η πολιτική: ο θεσμικός έλεγχος της βίας.
Ως διαχείριση του εφικτού η πολιτική περιορίστηκε στον στενό ορίζοντα του ορατού και περιόρισε τη ματιά των ανθρώπων στο αμέσως ορατό, δηλαδή το πρόσκαιρο και το εφήμερο. Πάνω σε αυτόν τον συμβιβασμό λειτούργησε το «πολιτικό σύστημα». Η άκοπη ευμάρεια του λαού έλαβε χαρακτήρα ιερότητας.
Δίπλα σε αυτή τη συνθήκη ο τυφλοπόντικας της πραγματικότητας υπέσκαπτε τα θεμέλια. Το πιο σημαντικό ήταν ότι προοδευτικά, συνειδητά και επίμονα αγνοήθηκε η ανάγκη σεβασμού των κανόνων της συνύπαρξης. Ο νόμος, ως εγγυητής, αγνοήθηκε και περιφρονήθηκε.
Η σχετικότητά του έγινε σχεδόν ιδεολογία και διακηρύχθηκε ως λαϊκή κατάκτηση από εκείνους που στην προηγούμενη φάση συμπύκνωσαν την παραπλάνηση στην πρόταση: «Το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ενσταλάζεται αργά, αλλά σταθερά, σαν ποτιστική βροχή, η βία στην ελληνική κοινωνία.
Η χρεοκοπία ήρθε σε μια στιγμή που το πλαίσιο συνύπαρξης είχε ήδη σεισμικά διαταραχθεί. Η καθημερινή ανομία είχε κερδίσει το δικαίωμα στην ύπαρξη. Διεκδικούσε τη θέση του νόμου. Και την κέρδισε.
Ποικίλες μορφές βίας, διαφορετικής έντασης, ξεδιπλώνονται γύρω μας. Και καθημερινά πολλαπλασιάζονται, χάνοντας τον χαρακτήρα της εξαίρεσης.
Αυτή η ενστάλαξη της βίας στην καθημερινότητα είναι μια προχωρημένη μορφή αλλοίωσης. Η ήττα της πολιτικής πολλαπλασιάζει αυτή την αλλοίωση και ως ηττημένη πλέον η πολιτική την εντάσσει στα σχέδιά της. Η αλλοιωμένη συνείδηση του καθημερινού σύγχρονου Ελληνα είναι η πρώτη ύλη της κερδοσκοπίας της.
Εδώ η αποτυχία της πολιτικής λειτουργίας να καταστήσει τον νόμο κανόνα της συνύπαρξης, να περιορίσει θεσμικά τη βία δηλαδή, δεν συντρίβει μόνο τα πρόσωπα, τα δικαιώματα και την ελευθερία τους, αλλά σταθερά πλέον συντρίβεται μαζί τους.
Πάνω στο αλλοιωμένο κοινωνικό σώμα ο αυτάρεσκος διχασμός του κ. Τσίπρα «ή εμείς ή αυτοί» γίνεται πολλαπλασιαστής της φθοράς. Και πάνω του ανεμπόδιστα ενσταλάζεται η βία ετοιμάζοντας τους πικρούς καρπούς του μέλλοντος.
Καθώς ανεμπόδιστα λόγω της ήττας της πολιτικής θα συνεχιστεί η ενστάλαξη της βίας, το κοινωνικό σώμα σε λίγο δεν θα είναι σε θέση ούτε καν να φοβηθεί. Η πολιτική έπαψε στη χώρα να αποτελεί τον θεσμικό έλεγχο της βίας. Ο οικισμός «Ελλάς» έχει και στο μέτωπο αυτό ηττηθεί. Η αναγέννηση της πολιτικής είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.
