Στο μέτωπο της πραγματικής ζωής χτίζεται το νέο. Το νέο δεν γεννιέται. Το νέο συντελείται. Διαμορφώνεται στο χρόνο, προϋποθέτει την αναμέτρηση με τη διάρκεια, πλάθεται μέσα από τη δοκιμασία και τη σύγκρουση με το παλαιό, σταθεροποιείται μέσα από την προσπάθεια, την επιμονή και τη συστηματική εργασία. Όλα αυτά, με την έννοια ότι οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα, διαμορφώνουν μια νέα κατάσταση, θεμελιώνουν μια νέα αφετηρία. Το πέρασμα σε μια νέα φάση.
Το νέο φέρει μέσα του ένα νηφάλιο, δηλαδή εσωτερικευμένο, καινοτόμο ριζοσπαστισμό. Δηλαδή μια θεμελιωτική ανατρεπτικότητα.
Και το παλαιό; Τι γίνεται το παλαιό; Το παλαιό πάντοτε, πέρα από τις γνωστές μυθοπλασίες, ενυπάρχει στο νέο. Νέο εκ του μη όντος δε νοείται. Το ίδιο το νέο προϋποθέτει το παλαιό.
Καθώς το νέο συντελείται σε μια αέναη διαδικασία αμφισβήτησης και σύγκρουσης, εμποδίζοντας το παλαιό να ρίξει την απειλητική σκιά του στο μέλλον, το ίδιο το παλαιό μεταβάλλεται καθώς αφομοιώνεται και αφομοιώνεται καθώς δεν αντέχει τη σύγκρουση με το αναγκαίο νέο. Έτσι, παρελθόν, παρόν και μέλλον, μπορούν να αναγνωσθούν με νέο τρόπο, να κατανοηθούν υπό τη ματιά του νέου και να συγκροτηθούν πάνω σε νέα θεμέλια.
Η θέση που υποστηρίζει ότι το νέο, ξεκινώντας, οφείλει να είναι απολύτως απαλλαγμένο από το παρελθόν, είναι και, πέρα από την ιδιοτέλεια, μια παγίδα για τη σκέψη. Ακόμη και ο Χριστιανισμός και η αποκάλυψη που έφερε, χρειάστηκε να συναντηθεί με τον Παύλο.
Αφορούν αυτές οι σκέψεις τους 58 και το Ακροπόλ; Όχι μόνο. Αφορούν και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν και την Κεντροδεξιά. Η πολιτική ανασυγκρότηση στέκει μπροστά μας ως αδυσώπητη πρόκληση.
