Μέσα σε αυτό το δεδομένο και αυτονόητο υπάρχει εξ αρχής ένας σπόρος διάχυτης και αθεμελίωτης εξουσιαστικότητας. Το αυτονόητο της κυριαρχίας διεκδικεί να υπάρξει ως η μόνη εκδοχή των πραγμάτων και φανερώνει έντονα στοιχεία επιβολής.
Το σύνολο των γεγονότων από την ανακοίνωση της διαδοχής, την ανακήρυξη στο έκτακτο συνέδριο και την τελετουργική επικύρωση της ηγεσίας Παπανδρέου από τα μέλη και τους φίλους, μαζί με τις συμπεριφορές, τις στάσεις και τις αποφάσεις του ιδίου, αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα αποφυγής της πολιτικής ουσίας και είναι σαφής εκδήλωση κυριαρχίας, μέσα σε ένα πλαίσιο έντονα προβεβλημένου πολιτικού φορμαλισμού. Το μήνυμα αυτό, που δεν είναι εκ πρώτη όψεως αναγνώσιμο, αποτελεί κατά βάθος μια συμβολική -πλην ισχυρή- διδαχή υποταγής και ανελευθερίας. Αυτή υπήρξε η παιδαγωγική της διαδοχής. Ένα αρνητικό παράδειγμα. Μια αρνητική παιδαγωγική. Αυτά είναι τα μη λεγόμενα μηνύματα τα οποία εκπέμπονται προς κάθε κατεύθυνση, σε μια κοινωνία που προσδοκά μια ουσιαστική μεταβολή στα πράγματα.
Δίπλα και επ’ αυτής της πρακτικής της διαδοχής ευδοκιμούν συμπεριφορές πολιτικής παντοδυναμίας. Είτε πρόκειται για την αποπομπή βουλευτών –δικαίως ή αδίκως, ελέχθη- είτε πρόκειται για τη διεύρυνση προς “ανήσυχες φωνές” την επαύριο ακριβώς της ετυμηγορίας της κάλπης των οπαδών και φίλων, είτε πρόκειται, τέλος, για την προσπάθεια, συνειδητή ή μη δεν έχει σημασία, κατάχρησης του περιεχομένου των λέξεων και της γλώσσας. Έτσι λοιπόν, για παράδειγμα, ονομάζεται “εκλογή” η τελετουργική επικύρωση της ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου από τα μέλη και τους φίλους, μια διαδικασία πολιτικά συναρπαστική, η οποία όμως εκκενώνεται από την ουσία της, επειδή ακριβώς φαίνεται να υποτάσσεται σε ένα στιγμιαίο ηγετικό σχέδιο. Όλα αυτά, συνοδευόμενα από μια ρητορική έξαρση, αντανακλούν κάτι βαθύτερο. Την αποδοχή της απουσίας νοήματος στο σύνολο μιας πολιτικής παρουσίας, η οποία με πληθωρικό τρόπο επαγγέλλεται το νέο.
Υπερβολές; Η διαδρομή προς τις κάλπες της 7ης Μαρτίου με τα μικρά και τα μεγάλα γεγονότα (η διαχείριση του debate, η ευκολία προσαρμογής θέσεων, οι αντιφατικές τοποθετήσεις, η υποτίμηση των μικρών κομμάτων, οι αλλαγές ύφους ανάλογα με τις “ανάγκες” της προεκλογικής καμπάνιας, ακόμα και η υποκίνηση αισθημάτων φόβου) ενισχύει μάλλον τις προηγούμενες εκτιμήσεις.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Μαρτίου φωτίζει και αυτή τη διάσταση των πραγμάτων. Η παιδαγωγική της διαδοχής ήταν μια άσκηση εξουσίας. Αυτή καταδικάστηκε. Η πλειοψηφία βρίσκεται απέναντι στην παιδαγωγική της διαδοχής και στις συμπεριφορές της. Αποκρούει τη διδαχή που τη συνοδεύει. Ο κ. Παπανδρέου έχει την υποχρέωση να απομακρυνθεί από τις συμπεριφορές που διαμορφώθηκαν κατά την περίοδο από τη διαδοχή μέχρι και τις εκλογές, καθώς τίποτα το σημαντικό δεν μπορεί να παραχθεί στην πολιτική αν η ουσία δεν υπερέχει της εικόνας, αν ο ουσιαστικός διάλογος δεν είναι στοιχείο της σύγκρουσης.
