Μέσα στη θολή πολιτική ατμόσφαιρα της εποχής, ο πραγματικός σημερινός ήλιος μιλάει τη γλώσσα της αισιοδοξίας. Έχει ίσως θέση μια καλοκαιρινή σκέψη…
“Η πλώρη δεν είχε προορισμό. Η θάλασσα ήταν παντού όμορφη. Στον μακρινό κόλπο μια άσπρη κουκκίδα τράβηξε την προσοχή μας. Η απόσταση έκρυβε τα μυστικά της. Το τιμόνι καρφώθηκε επάνω της. Μπροστά μας σε ευθεία γραμμή και με την μηχανή να συμμερίζεται την απορία μας, όλο και πλησιάζαμε. Ο κόλπος ανοιχτός στην είσοδό του. Όρμος φιλόξενος σαν να μας καλούσε στο απάγκιο του.
Το νότιο κύμα συναντούσε την δροσιά της ημέρας. Το ταξίδι χωρίς περιγραφή. Η κουκκίδα μπροστά μας σταθερή, ακλόνητη, αμετάθετη σαν δοκιμασμένη ήδη από τον χρόνο…”
