Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 10/06/2018
Ενώ τα πράγματα κυλάνε μεταξύ Σκοπιανού και δημόσιου χρέους, αυτά που συντελούνται στη διάρκεια αποκτούν ανεμπόδιστα βαθιές ρίζες, περνάνε απαρατήρητα και γρήγορα τοποθετούνται στο αδιάφορο περιθώριο. Σε αυτό το εύκρατο κλίμα της γενικευμένης αδιαφορίας για τα σημαντικά, το δηλητήριο του χυδαίου διαποτίζει το κοινωνικό σώμα. Και πολλαπλασιάζεται όπως τα ζιζάνια στον κάμπο. Κορυφαίοι κυβερνητικοί χυδαιολογούν επαναλαμβανόμενα, χωρίς αναστολή.
Χυδαίος. Χυδαιότητα. Παράγωγες λέξεις από τo ρήμα «χέω». Ακόμη: χυδαιότροπος. Χυδαιόγλωσσος. Χυδαιολόγος. Στο βάθος ο χύδην όχλος. Η σημασία των λέξεων φέρει μέσα της μια διάσταση εμποτισμού. Μιλάει για την εσωτερική εγκατάσταση του νοήματος του χυδαίου στο κύτταρο των πραγμάτων.
Εχουν μιαν αξία ασφαλώς για την κατανόηση η ετυμολογία της λέξης και ο πλούτος των παραγώγων της. Μεγαλύτερη αξία όμως έχει η άλλη πλευρά, η πολιτική ετυμολογία της. Ο πολιτικός ρόλος του χυδαίου και της χυδαιότητας δηλαδή, η κοινωνική λειτουργία της, η θέση της στην πολιτική και κοινωνική σύγκρουση.
Το χυδαίο είναι πρωτογενές συστατικό. Συνυπάρχει με κάθε ανθρώπινη κοινότητα και την παρακολουθεί.
Ο χυδαίος είναι ο απρεπής. Είναι ο ευτελής. Είναι ο βάναυσος. Ο προσβλητικός.
Η χυδαιότητα ως απρέπεια είναι προσβολή, ως προσβολή είναι απόπειρα καταστολής. Είναι πράξη καταστολής.
Στην πολιτική σύγκρουση η χυδαιότητα απέναντι στον άλλον, τον πολιτικό αντίπαλο, η χυδαιολογία εναντίον του, είναι ό,τι πιο αντιδημοκρατικό μπορεί να νοηθεί και να συντελεστεί. Πρόκειται για τον παροξυσμό του βίαιου λόγου, που εκφυλισμένος στον απελπισμένο παροξυσμό του συναντάει τον χυδαίο εαυτό του, με την πιο γνήσια σημασία της λέξης.
Ο βίαιος και ο χυδαίος λόγος είναι η άρνηση του άλλου. Είναι η φαντασία στο επίπεδο του λόγου της πλήρους καταστολής του. Είναι η φαντασία αποβολής του από την κοινότητα. Η καταστολή της συνείδησής του, με σκοπό τον συμβολικό και φυσικό αφανισμό του. Ο «προδότης» συμπυκνώνει αυτή την αντίληψη εξουσίας, που στη σύγκρουση της εποχής εκφωνήθηκε από την αντιδημοκρατική συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως σφραγίδα της ιδεολογικής και πολιτικής υπόστασής του.
Η ευπρέπεια ως πολιτισμός είναι ο φραγμός απέναντι στην εξουσία που «θανατώνει». Η δημοκρατία είναι το οχυρό. Η δημοκρατία είναι από τη φύση της μια διαλογική κατάσταση. Ο άλλος είναι το κριτήριο. Ως τέτοια η δημοκρατία αποκρούει μαχητικά τη χυδαιότητα, που εκχέει το δηλητήριο της παραλυτικής ταπείνωσης με σκοπό την τυφλή κυριαρχία της.
Δίπλα στο Σκοπιανό και στο δημόσιο χρέος το χυδαίο εργάζεται και απλώνει τις ρίζες του. Θα φτάσουν ως τα σπήλαια αν δεν κινηθούμε να τις κόψουμε.
