Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 04/03/2018
Η ήττα της πολιτικής ρίχνει πάνω στο κοινωνικό σώμα τη μαυροφόρα σκιά της. Είμαστε όλοι μάρτυρες της αποσάθρωσης που προκύπτει. Μια κυβέρνηση που σέρνεται στην έρημο της ύπαρξής της, μια κοινωνία που κινείται μεταξύ του βάρους της ανάγκης και της παραζάλης που γεννά η ακατανοησία των συνθηκών της εποχής.
Στη ζώνη μεταξύ αλήθειας και ψεύδους, στην κόψη μεταξύ νόμιμου, ηθικού και ανήθικου, ο αντιφατικός κυβερνητικός λόγος τροφοδοτεί τη φαντασία της εξουσίας και εργάζεται για τη διαιώνιση της μαυροφόρας σκιάς.
Η σημερινή εξουσία, ως κατ’ εξοχήν ιδεολογίζουσα, επιδιώκει την καταστροφή της ατομικής συνείδησης, κάθε ατομικής συνείδησης.
Γνωρίζοντας ότι όταν συντελείται ή όταν συντελεστεί η συνειδητοποίηση είναι αδύνατη η απόκρουσή της, οι κυβερνητικοί πασχίζουν να εμποδίσουν τη συγκρότηση της ενότητάς της. Διεκδικώντας την ολότητα των πραγμάτων για τον εαυτό τους, οι κυβερνητικοί, με τον Πρωθυπουργό σημαιοφόρο, αναλώνονται στη μάταιη προσπάθεια να διαβρώσουν τη ζωή μας, αφού δεν μπορούν να την υποτάξουν.
Αυτό εξελίσσεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας.
Οι άνθρωποι όμως είναι πιο ριζοσπάστες από τη θεωρία. Και άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι θα μάχονται υπέρ της ολότητας της συνείδησής τους και θα κερδίζουν βήματα αυτοπροσδιορισμού και ελευθερίας σε αυτή τη δύσκολη μάχη και σύγκρουση.
Σήμερα που η συλλογική πολιτική δράση δεν μπορεί εύκολα αν αποκτήσει υπόσταση, λόγω του βάρους του παρελθόντος, άνθρωποι, δίπλα μας, μόνοι τους, ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον, στον τόπο εργασίας τους και συνακόλουθα συχνά όπου μπορούν, γίνονται η δύναμη της αντίστασης και της κρούσης.
Μέσα στον θόρυβο της επικαιρότητας, που καθοδηγεί η κυβερνητική κενολογία, δεν λέγεται μια λέξη, δεν ακούγεται ένας ψίθυρος, δεν πέφτει μια ματιά αναγνώρισης και τιμής σε αυτούς τους εργάτες της εμπνευσμένης ζωής.
Δάσκαλοι και δασκάλες στην τάξη, καθηγήτριες και καθηγητές, νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, γιατροί, ιερείς σε καθημαγμένες ενορίες, στο όριο μόλις της Ομόνοιας, αλλά και άλλοι πολλοί, πέρα από υλικές συνθήκες και κάθε περιβάλλον επιρροής και εξάρτησης, ξεδιπλώνουν την προσφορά τους στον άλλον. Δεν περιμένουν έπαινο, δεν προσδοκούν ύμνους. Εμαθαν να εργάζονται στη σιωπή.
Οποιος παρακολουθεί σήμερα τα δίκτυα αλληλεγγύης που λειτουργούν μακριά από φώτα και δημοσιότητα, συναντάει αυτούς τους ανθρώπους της εμπνευσμένης ζωής.
Αποτελούν στην πράξη το ακαταμάχητο φυλάκιο του πρωτείου της ατομικής συνείδησης, που άτρωτη από τον διαβρωτικό εξουσιαστικό λόγο στέκεται υπερασπιστής του πραγματικά αδυνάτου, απογυμνώνοντας κάθε εξουσιαστική εκμετάλλευσή του.
Αυτές οι εστίες ανθρώπων καίνε δίπλα μας. Και είναι κάτι περισσότερο, κάτι άλλο και περισσότερο από μια επανάσταση στην καθημερινή ζωή. Είναι η πηγή της έμπνευσής της. Είναι το άλας της επόμενης φάσης.
