3. ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ. Βασικό του έργο «Ο κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση» (Λειψία, 1819). Διακρίνεται για την απαισιοδοξία και την πεσιμιστική του θεώρηση. Το όνομά του Άρθουρ Σοπενχάουερ.
Ο Σοπενχάουερ ήταν Γερμανός φιλόσοφος, ένας από τους σημαντικότερους του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Ντάντσιχ της Πολωνίας (22 Φεβρουαρίου 1788) και πέθανε στη Φρανκφούρτη (21 Σεπτεμβρίου 1860). Καταγόμενος από πλούσια αστική οικογένεια, σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία. Καθηγητής για ένα διάστημα στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Είναι, μεταξύ άλλων, γνωστός για την αντίθεσή του στο «γερμανικό ιδεαλισμό» και συγκεκριμένα για τη διαμάχη του με τον Χέγκελ. Επηρεάστηκε βαθιά από τον Πλάτωνα και τον Καντ, θεωρώντας μάλιστα τον εαυτό του διάδοχο του τελευταίου.
Ο Σοπενχάουερ υποστήριξε ότι ο κόσμος που ζούμε αποτελεί έναν κόσμο φαινομένων και ότι η πραγματικότητα βρίσκεται έξω από εμάς. Ο κόσμος δηλαδή είναι ένα σύνολο παραστάσεων, πράξεων και σκέψεων και αποτελεί μια απεικόνιση της πραγματικότητας. Σύμφωνα με τον ίδιο, η δύναμη που κινεί τον κόσμο και που καθορίζει την πορεία του είναι η Βούληση, μια καθολική οντότητα που διαχέεται παντού και είναι υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει. Η Βούληση που διατρέχει το όλον της φύσης ζωογονεί και αναζωογονεί τον κόσμο. Αποτελεί ουσιαστικά την πραγματικότητα, το «πράγμα καθ’αυτό» υπό καντιανούς όρους. Τα πάντα στον κόσμο, από τα δέντρα μέχρι τα ανθρώπινα όντα υπάρχουν χάρη σε αυτή. Η Βούληση, από τη στιγμή που έρθει σε επαφή με τον εκάστοτε έμβιο οργανισμό, εξατομικεύεται και σε αυτό το σημείο αρχίζει το πρόβλημα: γίνεται πηγή δυστυχίας. Το κάθε ον βούλεται, επιθυμεί, πασχίζει να αποκτήσει, να γνωρίσει την ηδονή.
Για τον Σοπενχάουερ, ο κόσμος είναι ένας τόπος σκοτεινός, γεμάτος πόνο και δυστυχία. Κάθε νέα επιθυμία είναι μια πλάνη που δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτή. Δεν υπάρχει αντικείμενο, στόχος της βούλησης, που να μπορεί να μας δώσει στέρεη ικανοποίηση. Η επιδίωξη εκπλήρωσης μιας επιθυμίας δεν καταλήγει πουθενά, διότι είτε το υποκείμενο δε θα καταφέρει καθ’ολοκληρίαν αυτό που επιθυμεί, είτε θα το καταφέρει και θα προσπαθήσει στη συνέχεια να αποκτήσει κάτι άλλο – μια μάταιη, κενή αναζήτηση, μακριά από τη πραγματική ευτυχία. Ο θάνατος τελικά αποτελεί τον τρόπο για να συνδεθούμε με την καθολική, αιώνια Βούληση, πριν αυτή εξατομικευτεί και μας γεμίσει πόνο και στερήσεις. Μια Βούληση αγνή, μακριά από τις εφήμερες ηδονές και τα δεινά, όπως είναι η «Νιρβάνα» σύμφωνα με το Βουδισμό. Γνωστός στους πολλούς για την απαισιοδοξία του, προσπάθησε ωστόσο να βρει τρόπους υπέρβασης της απογοήτευσης και αντίσταση στην αθλιότητα της ανθρώπινης ζωής, μέσα από τις περιοχές της αισθητικής και της τέχνης. Ανακούφιση βέβαια προσωρινή.
