Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.

Όπου η πολιτική είναι ζωντανή, η βία υποχωρεί, μπαίνει στο περιθώριο και χάνει κάθε αξία ως εναλλακτική λύση.

Το μαύρο πρόσωπο της βίας κάνει την εμφάνισή του όταν σβήνει το φως της πολιτικής. Η βία δεν είναι πολιτική. Είναι αντι-πολιτική.

Η αναζωογόνηση της πολιτικής με τη συμμετοχή, την επινοητικότητα και την κοινωνική καινοτομία, είναι ο δρόμος.

 

Μας παρασύρει η επικαιρότητα.

Εγκλωβιζόμαστε στη στιγμή.

Χάνουμε την αίσθηση του χρόνου.

Τίποτε στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο δεν μπορεί να κατανοηθεί μέσα από τη στιγμιαία έκφρασή του.

Το στιγμιαίο είναι μία μόνο πλευρά του.

Και αυτή, ίσως, φευγαλέα και απατηλή.

Στο μακρύ χρόνο χτίζονται οι σχέσεις.

Και ενώ, παρατηρώντας την ιστορία, δηλαδή τον χρόνο που έχει κυλήσει στη μακρά εκδοχή του, συνειδητοποιούμε ότι μέσα από τη διάρκεια διαμορφώθηκε, ερχόμενοι στο παρόν, θεωρούμε ότι κάθε στιγμή γίνεται η «συντέλεια του κόσμου», σαν να μην υπάρχει επόμενη μέρα.

Όμως, όλα συντελούνται και θα συντελεστούν αύριο και μεθαύριο στον απρόβλεπτο και μακρύ χρόνο, εντός του οποίου κάθε κοινωνικό και πολιτικό γεγονός θα βρει τη συγκρότησή του και η ατομική ύπαρξη θα βιωθεί μαζί, παράλληλα και απέναντι.

 

Θα γιορτάσουμε και φέτος την 28η Οκτωβρίου. Μέρα υψηλού συμβολισμού. Υποκλινόμαστε στον ηρωισμό της. Ο πατέρας μου πολέμησε στο μέτωπο. Tιμή σε όλους.

Εορτές! Όλες οι κοινωνίες, από «παλαιοτάτων χρόνων», όπως συνηθίζουμε να λέμε, έχουν καθιερώσει εορταστικά τελετουργικά. Με ποικίλες αφορμές και αιτίες.

Η γιορτή ανακεφαλαιώνει το χρόνο, ανακαλεί μνήμες, επαναφέρει εικόνες. Δεν επαναφέρει όμως μόνο, αλλά και κατασκευάζει. Το παρόν ιστορείται μέσα από το παρελθόν. Κάθε γιορτή διεκδικεί το αναλλοίωτο στο χρόνο. Αυτό που εορτάζεται διεκδικεί την αιωνιότητα.

Έτσι, κάθε εορτασμός, αγκυρώνει την ψυχή και πασχίζει να την αιχμαλωτίσει. Οι εορτές, εθνικές ή μη, φιλοδοξούν να «χτίσουν» τη συνείδηση, όχι μόνο του παρόντος αλλά και του μέλλοντος.

Συμμετέχουμε στις εορτές.

Κατανοούμε τους εορτασμούς.

Αμφισβητούμε και υπερβαίνουμε τη σημασία τους.

Χτίζουμε νέες επετείους.

 

Η βία ρίχνει τη μαύρη σκιά της στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου τα τελευταία χρόνια.

Η βία, σε όλες τις φάσεις της ιστορικής εξέλιξης, είναι σύμφυτη με την κοινωνική και πολιτική διάσταση κάθε συλλογικής οντότητας. Μικρής ή μεγάλης. Είναι αφέλεια να προσπερνάει κανείς αυτή την αλήθεια.

Στον αγώνα για πρόοδο και εξέλιξη ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα, κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση του αυτοπροσδιορισμού, της αυτονομίας και της ελευθερίας του, ανακάλυπτε την πολιτική. Στο βαθμό που το πετύχαινε και η πολιτική μετουσιωνόταν σε κανόνες και θεσμούς συνύπαρξης, ο άνθρωπος άφηνε πίσω του και πάντως ριζικά αποδυνάμωνε τη βία, ως έναν από τους θεμελιώδεις συντελεστές των κοινωνικών πραγμάτων.

Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.

Όπου η πολιτική είναι ζωντανή, η βία υποχωρεί, μπαίνει στο περιθώριο και χάνει κάθε αξία ως εναλλακτική λύση.

Το μαύρο πρόσωπο της βίας κάνει την εμφάνισή του όταν σβήνει το φως της πολιτικής. Η βία δεν είναι πολιτική. Είναι αντι-πολιτική.