Το θέμα κατά τη γνώμη μου είναι ένα και κεντρικό. Ποια στάση υιοθετούμε απέναντι στο λεγόμενο πολιτικό σύστημα φεουδαρχικού τύπου και ιδιαίτερα στη λειτουργία του αρχηγού, εντός των κομματικών μηχανισμών. Υποστηρίζουμε ό,τι περιορίζει την κυριαρχία του ή τασσόμαστε απέναντι στην εξουσία του με κριτήρια τακτικής και στενού πολιτικού ορίζοντα;
Στο συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα που ζήσαμε, τις φεουδαρχικές πρακτικές του και την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει από αυτές, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε ως θετικό βήμα οτιδήποτε τις περιορίζει στο ελάχιστο. Η ανάγκη κινεί την ιστορία. Και οι πολιτικές συνθήκες του σήμερα ανοίγουν ρωγμές στο κατάκλειστο οικοδόμημα. Κάθε ρωγμή είναι ένα ελάχιστο έστω δείγμα εξέλιξης, κίνησης και πάντως φέρει μέσα του εν δυνάμει μια μεταβολή. Αυτή η μεταβολή είναι στα χέρια των ανθρώπων, των πολιτών.
Αν κανείς πιστεύει – όπως ο κ Βούλγαρης στα χθεσινά Νέα – ότι μια διαδικασία σταυροδοσίας «αποθεώνει την κυριαρχία των ΜΜΕ στον καθορισμό των αποτελεσμάτων», υποτιμά βαθύτατα την ενσυνείδητη πολιτική λειτουργία των ανθρώπων και άρρητα αποδέχεται ότι η μεγάλη κίνηση της εποχής μας δεν είναι αποτέλεσμα της ενσυνείδητης απόφασής τους αλλά των μηχανισμών επιρροής.
Ακόμη και αν αυτό συμβαίνει σε μια συγκεκριμένη φάση, είναι προσωρινό και το ορμητικό ποτάμι της σύγκρουσης παρασύρει συγκυρίες και συνθήκες. Μένω λοιπόν κατάπληκτος από τη συγχορδία αναλύσεων και κειμένων που στο βάθος αναφωνούν: «Ζήτω η κατεστημένη εξουσία των αρχηγών».
Ναι λοιπόν στη σταυροδοσία. Και οι άνθρωποι πέρα από τακτικισμό και πολιτική πανουργία να βρεθούν μπροστά στην ευθύνη τους. Κανείς πια δεν μπορεί να κρύβεται.
