Ποτέ όμως δεν απαλλασσόμαστε από την ιδεοληπτική αυταπάτη. Ετσι μέχρι και χθες ο κ. Τσίπρας – ήδη όμως μας το είχε επισημάνει ο κ. Δραγασάκης – επανέφερε στη μνήμη μας αυτή την παγίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζει, λέει, «κυβέρνηση σωτηρίας».
Κυβέρνηση σωτηρίας ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει. Κάθε «κυβέρνηση σωτηρίας» συμπυκνώνει, αντανακλά και εκπέμπει μια αντίληψη εξουσίας, που είναι στο βάθος της ολοκληρωτική. Οσες φορές στην Ιστορία επιφανείς – υποτίθεται – άνδρες αυτοπροσαγορεύθηκαν «σωτήρες», ήταν φορείς επιβολής και βίας και αντί για σωτηρία άφησαν πίσω τους δεινά.
Οποιος μιλάει, όποιος υπόσχεται «κυβέρνηση σωτηρίας», υπόσχεται το απόλυτο, δηλαδή το απραγματοποίητο. Η παγίδα είναι καθολική. Αφού προσλαμβάνει σωτηριολογικά στοιχεία και εκφυλίζεται σε θρησκοληπτική πρακτική. Η ρητορική και δογματική υπόσχεση για σωτηρία, που θα συντελεστεί βέβαια πάντα σε μεταγενέστερο χρόνο, συγχέει την πραγματικότητα με την επιθυμία, που, με τη σειρά της, γίνεται φαντασία.
Γι’ αυτό και η διακήρυξη περί «κυβέρνησης σωτηρίας» συνοδεύεται και παρασύρει ακόμη και τον ίδιο τον εκφραστή, σε έναν κόσμο απόλυτης θριαμβολογίας. Το ύφος γίνεται υπεροπτικό, ο λόγος καταγγελτικός, τα διλήμματα καταργούν τον ορθό λόγο. Η ψευδής συνείδηση εγκαθίσταται στον υψηλό θρόνο της.
Κάθε κυβέρνηση είναι από τη φύση της οριακή. Υπάρχει σε έναν ορίζοντα συγκεκριμένου χρόνου. Εκφράζεται μέσα σε αυτόν και υπάγεται στις συνθήκες και τις ανάγκες που τον καθορίζουν. Εχει αρχή και τέλος. Είναι δηλαδή σχετική. Τότε μόνο είναι δημοκρατική. Γιατί δεν διεκδικεί η ίδια να γίνει ο κανόνας των πάντων, όπως μια κυβέρνηση σωτηρίας.
Η διεκδίκηση του απόλυτου, πέρα από τη σωτηριολογική οίηση, κυοφορεί την αποτυχία. Η πολιτική υπόσχεση σωτηρίας, καθώς εμπεριέχει την άρνηση της πραγματικότητας, είναι καταδικασμένη να διαψευσθεί την επόμενη μέρα.
Αρνούμαστε κάθε κυβέρνηση σωτηρίας.
