Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ: 26/11/2017
Ολοκληρώθηκε η περίφημη διαδικασία για την ανάδειξη ηγεσίας του «νέου φορέα» στον χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Θετικό το εύρος της συμμετοχής στον α’ γύρο. Αλλά και στον β’ γύρο. Ενδιαφέρον το κλίμα. Καταγεγραμμένες οι δηλώσεις.
Αυτή η θετική εξέλιξη έχει μέσα της μια αναστολή, μια ανακοπή, ένα έσω φράγμα, μια ανάκρουση, που περιορίζει τη θετικότητα της κίνησης και βγάζει στο φως το μέγα εμπόδιο του εγχειρήματος: το ίδιο το ΠαΣοΚ.
Πέραν της προσωρινής ικανοποίησης που προκαλεί το επιτυχημένο στρατήγημα στους εμπνευστές του, τα γεγονότα το υπερβαίνουν και από μόνα τους γυρίζουν τη σελίδα.
Η ατμόσφαιρα διεύρυνσης του πασοκογενούς χώρου, με τη συμμετοχή εξωγενών πολιτικών προσώπων, έχει ήδη διαλυθεί και οι διακηρύξεις ενότητας του τετριμμένου πολιτικού λόγου δεν προσθέτουν κάτι στην πραγματικότητα των αριθμών, που μιλάνε για την προέλευση των ψηφοφόρων που όρισαν το αποτέλεσμα.
Μόνο που κάτω από τη χρωματισμένη επιφάνεια των πραγμάτων υπάρχει πάντα η σταθερότητα της ουσίας.
Και αυτή η ουσία ορίζεται από την ίδια τη φύση του ΠαΣοΚ, μαζί με την προτεραιότητα που θα θέσει στην προσεχή πολιτική σύγκρουση ο «νέος φορέας», όπως αυτός συγκροτηθεί.
Το ΠαΣοΚ υπήρξε ένα σύνολο ετερόκλητων πραγμάτων. Το καλό μέσα στο κακό. Το κακό μέσα στο καλό. Καθώς λοιπόν αρνήθηκε επίμονα να αυτοκαταλυθεί, κατέστη φανερό ότι ο έσω δεσμός δεν σκιαγραφεί και δεν αντανακλά παρά έναν αποστεωμένο μηχανισμό εξουσίας. Συνδεδεμένος με το κράτος αυτός ο μηχανισμός εξουσίας πασχίζει να διασώσει ένα παλαιό σύστημα σχέσεων εξουσίας που αναπτύχθηκε εντός του και πέριξ αυτού.
Η προσπάθεια ανασυγκρότησης που επιχειρείται δεν μπορεί να αποκρύψει ότι συνιστά και μια προσπάθεια αυτοδιάσωσης σχέσεων και προσώπων, ώστε να διέλθουν την κρίση και να επιβιώσουν – πρόσωπα και σχέσεις – σε αυτό που, μεταπλασμένο μερικά, θα αντέξει.
Κανείς βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάει ότι κάθε κόμμα όπως το ΠαΣοΚ είναι μια παράσταση στη συνείδηση και αυτό κανένα στρατήγημα δεν μπορεί να το διαγράψει.
Ακολουθεί το ζήτημα της προτεραιότητας. Της προτεραιότητας στη σύγκρουση. Η στάση δηλαδή απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι εξέφρασε, σε ό,τι εκφράζει, σε ό,τι επιμένει να εκφράζει, πολιτικά, κοινωνικά, ιδεολογικά.
Η στάση αυτή θα ορίσει και τη θεμελιωτική συγκρότηση του «νέου πόλου» και θα καταγράψει την έκφραση της πολιτικής του συνείδησης.
Προτάσσει ή όχι την αναγκαιότητα να προσπεράσει η κοινωνία τον ΣΥΡΙΖΑ; Ή προσέρχεται, ο «νέος πόλος», σε μια αφετηριακή εν δυνάμει συνομιλία με τον θεωρούμενο «καλό» ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να διεκπεραιώσει τη διάσωση της καθοδηγητικής εξουσιαστικής του ομάδας;
Ετσι μόνο τα πράγματα θα γίνουν σαφή. Και στην εποχή της σύγχυσης η σαφήνεια δεν είναι μόνο ζητούμενο, είναι από μόνη της πολιτική αξία.
Το ΠαΣοΚ καλείται σήμερα να γίνει ο αντίλογος του εαυτού του.
Αν αυτό δεν συμβεί, πέρα από αναλυτικές υποθέσεις εργασίας, ο μονοψήφιος αριθμός στις εκλογές θα αρκεί για να πούμε: μετά το ΠαΣοΚ, ΠαΣοΚ.
