Πάντα κάτι μας διαφεύγει. Κάπου κάνουμε λάθος. Ζούμε με την αυταπάτη του ελέγχου. Της οργάνωσης των πραγμάτων. Της ασφάλειας που ιδρύει ο νους .Ορίζουμε την κατεύθυνση. Ετσι λέμε. Και βαδίζουμε δρόμους νομίζουμε καθαρούς. Και όμως, πάντα κατι μας διαφεύγει. Κάπου κάνουμε λάθος. Το λάθος είναι η προπαρασκευασμένη πύλη εξόδου από την ” ελεγχόμενη” συνθήκη ή ακόμη από τη χαραγμένη διαδρομή ή τη ροή του χρόνου. Μια πύλη εξόδου από την ακαταληψία του κόσμου. Τελευταία μέρα του Ιουλίου σήμερα και το καλοκαίρι διπλώνει. Το τέλος Ιουλίου και ο ερχομός του Αυγούστου αποκτούσε στη λαική συνείδηση, μέσα από την αναζήτηση του νοήματος του χρόνου, μια διάσταση διαφορετική. Υπήρχε μια αίσθηση ολοκλήρωσης, μιας κάποιας κορύφωσης. Το τέλος μιας αναμονής. Ισως να συντελούσε η απαρχή της ωρίμανσης των φρούτων, ο πολλαπλασιασμός των αγαθών ή πάλι η φαινόμενη αφθονία τους. Ισως η προετοιμασία για το διαρκώς ερχόμενο, μέσα στη γλυκύτητα του Αυγούστου .Ισως κάτι άλλο, ισως κάτι διαφορετικό.
