Ο στόχος αυτός είναι φιλόδοξος και προϋποθέτει τη συστράτευση του ελληνικού λαού για να επιτευχθεί. Διότι, όπως λέει ο Στίγκλιτς, “υπάρχουν στιγμές στην ιστορία όπου οι λαοί σΆ όλο τον κόσμο ξεσηκώνονται για να πουν ότι κάτι είναι λάθος και να ζητήσουν την αλλαγή”».
Προσπερνώντας τη ρήση του Στίγκλιτς – η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιους αφορισμούς – δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς με τον διακηρυκτικό λόγο περί αναδιανομής υπέρ των πολλών. Και ομολογώ ότι από παιδί συγκινούμαι βαθιά κάθε φορά που ακούω εκφραστές του πλούτου, της κοινωνικής ισχύος, της πολιτικής εξουσίας ή εν δυνάμει εκφραστές εξουσίας να κόπτονται υπέρ των πολλών και των αδυνάτων.
Ποτέ, αλλά ιδιαίτερα στη φάση που διανύουμε, δεν μας επιτρέπεται καμιά ιδεολογική αφέλεια. Για να βγούμε από την έρημο, καμιά διακήρυξη προθέσεων δεν αρκεί. Η συνάντηση με την πραγματικότητα μας χρειάζεται. Εκεί συγκροτούνται οι λύσεις και εκεί φανερώνεται η πραγματική πολιτική συνείδηση των πρωταγωνιστών. Οι αυθεντικές προθέσεις ή τα εξουσιαστικά σχέδια.
Τους τελευταίους μήνες, αλλά και μόλις πριν από λίγο καιρό, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, τοποθέτησε το πολιτικό και κοινωνικό μας πρόβλημα μέσα από διλήμματα του τύπου: «Ή εμείς ή αυτοί», «Όποιος δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζει Μέρκελ».
Το τελευταίο είναι πολιτική ύβρις. Το πρώτο αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση του δημοκρατικού πλαισίου συνύπαρξης. Και αμφισβήτηση κάθε στοιχείου συναίνεσης.
Πέρα από κάθε ιδεολογική αφέλεια λοιπόν, χρειάζεται απάντηση στο ερώτημα: Το «πρόγραμμα αναδιανομής» αναφέρεται στο «Εμείς» ή στο «Αυτοί»;
