Παρακολουθώ την πορεία του Γιώργου Παπανδρέου πολλά χρόνια τώρα. Για τους λόγους που φαντάζεται ο καθένας, αλλά και επειδή συμβαίνει να είμαι ομήλικός του, με λίγες μέρες διαφορά…
Έτσι, επειδή χρόνια τώρα θεωρώ το φαινόμενο πολύ σημαντικό για την εξέλιξη των πολιτικών μας πραγμάτων, επιχείρησα στην εποχή της απόλυτης ισχύος του, το 2004, να αποτυπώσω αυτό που πολιτικά αντιπροσωπεύει, ως πολιτικός εκφραστής φεουδαρχικού τύπου, με κείμενό μου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και με τίτλο «Η παιδαγωγική της διαδοχής».
Σήμερα, 2014, και ενώ η Ελλάδα πορεύεται στην έρημο, παρατηρούμε ότι τα φεουδαρχικά κατάλοιπα είναι εδώ. Κυκλοφορούν σε Ζάππεια και σε πολιτικούς διαδρόμους. Γόνοι και καρποί, καρποί και γόνοι ενός συστήματος εξουσίας, που με την καταστολή της συνείδησης και το πρωτόγονο δέος, πετύχαινε την αυτοσυντήρησή του και, ήδη, την αναπαραγωγή του.
Για τα φεουδαρχικά κατάλοιπα τίποτα δεν υπάρχει πέρα από τον εαυτό τους. Δεν αντιλαμβάνονται τις μεταβολές, δεν έχουν αίσθηση του χρόνου, δε συναισθάνονται τις συνθήκες, αγνοούν τους ανθρώπους. Όσοι μάχονται σήμερα υπέρ της κοινωνικής και πολιτικής εξέλιξης και μεταβολής της χώρας δεν μπορούν παρά να βρίσκονται απέναντι σε κάθε φεουδαρχικό εκφραστή.
Στην κοινωνική και πολιτική φάση που βρισκόμαστε, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλαγεί αν δει στο μέλλον τον Γιώργο Παπανδρέου να σφιχταγκαλιάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες.
