Η τρόικα και ιδιαιτέρως οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θεωρούν το πρόγραμμα ανολοκλήρωτο και τα συμπληρωματικά μέτρα που απέστειλε ο υπουργός Οικονομικών προς αξιολόγηση ανεπαρκή, μη δυνάμενα να καλύψουν τις ενστάσεις και τις απαιτήσεις τους.
Γι’ αυτούς είναι αδιανόητες οι εξαιρέσεις της ασφαλιστικής νομοθεσίας που επιτρέπουν σε πλήθος εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, να συνταξιοδοτούνται πριν από τα 62 χρόνια, όταν το γενικό όριο ηλικίας συνταξιοδότησης έχει ανέλθει σε 65 χρόνια.
Όπως και είναι αδιανόητο γι’ αυτούς, να απολαμβάνουν μέσω του ΕΚΑΣ ίσες συντάξεις εκείνοι που δούλεψαν 15 χρόνια και εκείνοι που ξοδεύτηκαν 30 χρόνια στην εργασία.
Ακόμη, οι τροΐκανοί δεν μπορούν να κατανοήσουν πως οι ξενοδόχοι, που ρέπουν στη φοροδιαφυγή και κρατάνε τα μισά λεφτά στο εξωτερικό, πληρώνουν ΦΠΑ μόλις 6,5%.
Ούτε μπορούν να πιστέψουν πως οι προνομιούχες Κυκλάδες απολαμβάνουν μειωμένο ΦΠΑ, όταν στην Αλεξανδρούπολη βαρύνεται με 23%.
Επιπλέον, είναι αδιανόητο γι΄αυτούς να διατηρούνται εξαιρέσεις στην άμεση και έμμεση φορολογία στις παρούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες.
Ούτε επίσης μπορούν αντιληφθούν τις ιδιαίτερες ελληνικές πολιτικές συνθήκες και την επικρατούσα πελατειακή λογική, η οποία ωστόσο διατηρεί στην εξουσία δυνάμεις φιλικές προς την δική τους λογική και ιδεολογική κατεύθυνση.
Όπως και να έχει πάντως, το χάσμα μοιάζει αγεφύρωτο.
Υπό αυτές τις συνθήκες συμφωνία δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Ακόμη κι αν στο τέλος του δρόμου υπάρξει κάποια σύγκλιση, αυτή δεν μπορεί παρά να συνοδευθεί από παράταση του μνημονίου και από μια ειδική πιστωτική γραμμή γεμάτη όρους και προϋποθέσεις.
Το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να δοθεί εξάμηνη παράταση του μνημονίου, με πρόβλεψη και επόμενης και μεθεπόμενης, που θα επιτρέπει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να διατηρεί ρόλο επιτηρητή μέχρι το 2016, οπότε και λήγει ο χρόνος εμπλοκής του στις ελληνικές υποθέσεις.
Έως τότε υποτίθεται ότι το ανίσχυρο ελληνικό πολιτικό σύστημα θα έχει το χρόνο να ανασυγκροτηθεί και να αναλάβει πραγματικές δυνάμεις.
Ωστόσο, το όλο περιβάλλον εξάρτησης και αδυναμίας δυστυχώς δεν μπορεί να δώσει μεγάλα πράγματα.
Η χώρα θα συνεχίσει να μοιάζει για καιρό με ασύνταχτο κοπάδι χωρίς κριάρι, χωρίς ηγέτη ικανό να την πάει και να τη φέρει όπως της αρμόζει.
Όπως συνέβη τα προηγούμενα πέντε χρόνια, οι πολιτικές δυνάμεις θα «καίγονται», θα εξαϋλώνονται στην κυριολεξία απ’ αυτή την ταπεινωτική επαφή και εξουθενωτική διαπραγμάτευση με τους ξένους δυνάστες.
Δεν είναι απίθανο απ’αυτή τη διαδικασία να επικρατήσουν στο τέλος οι «κολομβιανοί» που ήδη αναπτύσσουν και πολιτικές φιλοδοξίες.
Κακά τα ψέματα, η Ελλάδα, όπως πάει, κινδυνεύει να περιέλθει σε καθεστώς μετάπτωσης σοσιαλιστικής χώρας στην ελεύθερη αγορά.
Να βιώσει δηλαδή συνθήκες σαν εκείνες που αντιμετώπισαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά το 1989.
Πράγμα που όλους τους νοήμονες της πολιτικής πρέπει να προβληματίσει και να κινητοποιήσει, ώστε έγκαιρα να υπάρξει πολιτική ανασυγκρότηση και ανάδειξη ηγεσίας ικανής να αναλάβει το κόστος και την ευθύνη μιας άλλης πορείας, που θα λέει την αλήθεια στο λαό και για πολλά χρόνια δεν θα υπόσχεται παρά μόνο κόπους, προσπάθειες και δικαιοσύνη.
Όλα τα άλλα τα ξοδέψαμε στις προηγούμενες δεκαετίες.
