Θα μας λείψει η ομορφιά τους.
Γι αυτό μια πρόσκληση και μια έκκληση. Σώστε τους φοίνικες.
Δεν ξέρω ποιος, δεν έχω την απάντηση στο ποιος. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης; Οι Δήμοι; Οι γεωπόνοι; Δεν ξέρω ποιος έχει τις λύσεις.
Μια συντονισμένη όμως προσπάθεια, πιστεύω, θα είχε αποτέλεσμα.
Ακούμε και διαβάζουμε ότι οι φοίνικες μπορούν να σωθούν. Ότι υπάρχει αντιμετώπιση και θεραπεία. Μια επαρκής πληροφόρηση, μια κινητοποίηση, ένα ενδιαφέρον, θα προλάβαινε πολλούς φοίνικες πριν από το τέλος τους. Όλοι, όσοι έχουν ένα φοίνικα κοντά τους, θα ήθελαν οι ίδιοι να κάνουν κάτι. Χρειάζονται συνεπώς την πληροφόρηση που είναι αναγκαία. Οι γεωπόνοι ας μιλήσουν πιο δυνατά. Κάθε εποχή έχει τα μεγάλα της θέματα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι και σε κάθε εποχή αυτά που φαίνονται μικρά είναι τελικά μεγάλα και κάποια από τα μεγάλα είναι τελικά μικρά.
2. Σχόλιο του Νίκου:
Κύριε Λευτέρη, είστε τόσο μα τόσο τυχερός που δίπλα σας και μπροστα στα μάτια σας πεθαίνουν απλώς καποιοι φοίνικες… γιατί σε εμάς εδω, στο απο τις νερατζιές γεμάτο Περιστέρι για παράδειγμα, αγέρωχοι και μεγαλόπρεποι έστεκαν οι άντρες μπροστα στις περήφανες γι αυτους οικογένειες τους…
Και λέω έστεκαν, γιατι σήμερα, έχοντας χάσει απο καιρό και ΠΡΙΝ απο τους φοίνικες την »ικμάδα» τους, όπου σαν 10 χρόνια να έχουν περάσει πάνω στο κορμί και τα μαλλιά τους τα τελευταία 3, όταν και εμφανίστηκαν δηλαδη τα “σκαθάρια” ( <> <> <> ), όπου άντρες λεβέντες πρίν, σαν υπερήλικες ξαφνικά να στέκουν και με κυρτούς τους ώμους από εκείνο το ανεξήγητο βάρος, στέκονται μπροστα στο παιδί τους και εξηγούν γιατι πάλι θα φάνε για τέταρτη ημέρα μακαρόνια, γιατί δεν μπορεί να καλέσει καποιους συμμαθητές στο σπίτι για τα γενέθλια του, γιατι τελικά δεν μπορεί να βάλει σιδεράκια στα δόντια ενω εχει τόσο πρόβλημα, γιατι πουλησαν το πολυτελές αυτοκινητο (nissan almera 1,4cc) και γιατι τελικά δεν μπορεί να συνεχίσει να μαθαίνει ΜΙΑ ξένη γλώσσα…
Πιστέψτε με, στεναχωριέμαι και για το δικό σας πρόβλημα κυριε Λευτερη, μα έχω τα δικά μου ελπιδοφάγα και ονειροφάγα »σκαθάρια» που με τρώνε..
Καλημέρα.
3. Απάντηση του Λευτέρη Κουσούλη:
Αγαπητέ Νίκο, διάβασα με προσοχή το σχόλιό σου. Αν ήξερες πόσο συμφωνώ.
Όταν όμως κάποιος υπογραμμίζει κάτι που μπορεί να θεωρηθεί δευτερεύον, δε σημαίνει ότι αγνοεί όλα τα άλλα και σημαντικά, για τα οποία γράφω συχνά.
Και μία ευχή, αν μου επιτρέπεις: μην αφήνεις κανένα ελπιδοφάγο και ονειροφάγο σκαθάρι να σε τρώει. Σ’ ευχαριστώ.
4. Απάντηση του Νίκου:
Aγαπητέ κύριε Λευτέρη,
σε ευχαριστώ για την απάντηση και την ευχή και συγχώρεσε μου εκείνη την ρημάδα την στιγμή που πνιγμένος απο αυτά που συμβαινουν σε μένα και τους γύρω μου, έπεσα πάνω στο – παρεμπιπτόντως εξαιρετικό, με ήρεμη πλέον ματιά – άρθρο σου για τους φοίνικες!
5. Απάντηση του Λευτέρη Κουσούλη:
Ως συνέχεια στα παραπάνω, αναρτήθηκε στις 12/3/2012 στο aixmi.gr το κείμενο του Λευτέρη Κουσούλη με τίτλο “Το ελπιδοφάγο σκαθάρι του Νίκου”.
6. Απάντηση του Νίκου:
Αγαπητέ κύριε Λευτερη,
Κατ αρχήν δεν μπορώ να μην αναφέρω πως νιώθω τιμη που κατάφερα να εισχωρήσω στην σκέψη σας και να κάνω για ακόμη μια φορά την πένα σας τόσο ανθρώπινα και αληθινά να εκφραστεί!
Να μου επιτρέψετε επίσης μια διευκρίνηση.
Όπως και απάντησα στο αρθρο σας -έστω δευτερογενώς- “ΣΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ”, προσπάθησα σε απολογητικό ύφος να εκφράσω πως ήταν της στιγμής καθώς και πως -κατά κάποιον τρόπο- το θεώρησα απλώς ελάσσονος σημασίας και οχι (…για να υπενθυμίσω πως τέτοιου είδους ζητήματα στην εποχή της κρίσης που ζούμε είναι ΧΩΡΙΣ σημασία).
Επισης, αν εμφανίζονταν οι λέξεις που τελικά χάθηκαν μέσα στα εισαγωγικά απο τον συντονιστή, θα βλέπατε πως καταλάβατε ακριβώς για ποιά σκαθάρια έγραφα και πώς ήταν αυτά ακριβώς που υποθέσατε, σε ελάχιστα σαρκαστικό μάλιστα ύφος που μείωνε σαφώς την επιθετικότητα -όπως τελικά φάνηκε- της πρωτογενούς στο άρθρο σας απάντηση μου.
Όμως, αγαπητέ κύριε Λευτέρη, δεν ήμουν επιθετικός, περισσότερο θα έλεγα πως το άρθρο σας με κατέλαβε εξαπίνης ενώ παραμιλούσα, γιατί λίγο πρίν, ζητούσα πάλι μόνος μου να καταλάβω? αδυνατούσα μάλλον να καταλάβω γιατι συμβαίνουν όλα αυτά και κατέληγα, όχι στην απελπισία, αλλά σε μια διαπιστωτική μελαγχολια.
Όσο γι αυτά που λέτε σήμερα, σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου και νιώθω σχεδόν την ανάγκη να σας επιβεβαιώσω πως, δεν θέλω να ανησυχείτε κύριε Λευτέρη, γιατι ανθίσταμαι! Αντιστέκομαι, για την τιμη της ατομικής μου αξιοπρέπειας και της οικογένειας μου, έστω και ανέλπιδα τις περισσότερες φορες.
Τα σκαθάρια όμως είναι εδώ,που όπως φαίνεται θα είναι για καιρό,ειναι σαν μικρά θηρία που καταστρέφουν την πραγματικότητα και μεθοδευμένα παραπλανούν την σκέψη μου, λες κι εγώ δεν μπορώ να διακρίνω την πραγματικότητα απο μόνος μου.
Προσπαθούν κάθε μέρα να καταπιούν κάποιο όνειρο, μια σκέψη, μιαν ελπίδα, ασχέττως αν μπορούν κάθε μέρα να τα καταφέρουν δεν παύει με αυτές τις τακτικές να υποκλέπτουν τον ψυχισμό μου.
Αρνούμαι -και σας μιλώ σαν φίλος πλέον- να υποταχθώ σε οιοδήποτε αδιεξοδο, άλλωστε έχω να διδάξω στα παιδιά μου την ελπίδα! Μπορεί να μην μπορώ να το κάνω σαν εσάς με αυτόν τον εκπληκτικό λόγο που εκφράζεστε, όμως να είστε σίγουρος πώς ότι γράψατε θα τούς το διαβάσω και θα τους το διαβάζω για όσο χρειαστεί!
Έχετε τόσο δίκιο όμως, το αντίδοτο είναι αυτό που λέτε: η θεμελιωμένη και συνειδητή ελπιδα! Σας υπόσχομαι θα γίνει οδηγός μου.
Απλώς να, όπως είπε και ο Βολταίρος: Η Ελπίδα που διαψεύστηκε, καταθλίβει κι αποθαρρύνει!
