Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 18/03/2018
Πληθαίνουν τα εμπόδια για τους κυβερνητικούς. Ασθμαίνει μπροστά στα μάτια μας ο γνωστός παραδοσιακός παροξυσμός τους. Εχει ήδη επέλθει το τέλος του.
Και με την ατμόσφαιρα που κατασκεύασαν τα τελευταία χρόνια να διαλύεται σαν πρωινή πάχνη, οι κυβερνητικοί παραπαίουν. Παραπαίουν μεταξύ αυτού που είπαν ότι είναι, μεταξύ αυτού που έγιναν και μεταξύ αυτού που πραγματικά είναι. Μεταξύ αυτού που επαγγέλθηκαν και εκείνου που ποτέ δεν κατόρθωσαν.
Ηδη από την αντιπολίτευση, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, οι μετέπειτα κυβερνητικοί, προσήλθαν στον δημόσιο χώρο με υπερφίαλο παροξυσμό.
Κομιστές του νέου.
Κατεδαφιστές του παλαιού.
Χτίστες της ελπίδας.
Ο καταγγελτικός βίαιος λόγος τους ήταν το οξυγόνο της ύπαρξής τους. Δεν υπήρξε ζωή πριν από αυτούς, μας είπαν. Και μόνο δι’ αυτών θα μπορούσε να νοηθεί το μέλλον. Αυτό είναι το νόημα, πέρα από τον αυτάρεσκο διχασμό του θρησκευτικού διαγγέλματος «ή εμείς ή αυτοί».
Είναι γνωστός πια και μερικά συνειδητοποιημένος ο τρόπος άσκησης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χρήση των θεσμών, η χρήση του άλλου, η εκμετάλλευση των αναγκών, η καθεστωτική αντίληψη, η εξουσιαστική συνείδηση.
Ποτέ ο λόγος δεν βαδίζει μόνος του. Δίπλα στον ψευδοεπαναστατικό παροξυσμό στέκεται πάντα ο παροξυσμός του πραγματικού. Που δεν υπακούει στις εντολές των κυβερνητικών να σιγήσει η δυνατή φωνή των γεγονότων.
Αυτά τα γεγονότα και η πραγματικότητα που συγκροτούν έχουν προσκομίσει ήδη τις αποδείξεις.
Δύσκολο το μέτωπο της οικονομίας.
Σύνθετο το λεγόμενο σκοπιανό ζήτημα.
Μη αναμενόμενη ένταση με την Τουρκία.
Αποκαλυπτική έκρηξη της ανομίας.
Βύθιση των βασικών κρατικών λειτουργιών. Χωρίς τέλος τα μέτωπα.
Τίποτα δεν μπορεί πια να ορίσει το κυβερνητικό σχέδιο. Οι συνθήκες το υπερβαίνουν. Οι εκφραστές του συνειδητοποιούν το εφήμερο της ύπαρξής τους.
Εδώ ο παλαιός παροξυσμός, είτε ως τέχνασμα είτε ως έσχατη επιλογή, θα απαρνηθεί τον εαυτό του και θα αποδεχθεί τη σχετικότητά του.
Ο εκφραστής αυτού του παροξυσμού, ο κ. Τσίπρας, μεταπίπτοντας στο αντίθετό του, επιχειρεί να ανασυνδεθεί με τους αντιπάλους του. Μοιάζει να κάνει στροφή προς την ανάγκη αποδοχής του άλλου, ανακαλύπτοντας την προαγωγή της συνύπαρξης. Θα μπορούσαμε να το δούμε και σαν μια απαρχή αυτοσυναίσθησης, ένα βήμα αποδοχής των πραγμάτων όπως αυτά είναι. Ισως πάλι εκφράζει την ανυπομονησία του Πρωθυπουργού να μας πείσει ότι έγινε πραγματικά άλλος.
Σε κάθε περίπτωση αυτοχειραγωγούμενοι, όπως πάντα, οι κυβερνητικοί θα δυσκολευθούν να συμφιλιωθούν με το τέλος αυτής της φάσης. Το βαθύ ήδη ρήγμα στις σχέσεις τους με την κοινωνία μεγαλώνει. Απογυμνωμένοι θα πορευθούν στο εξής.
Πάνω στον ενταφιασμένο παροξυσμό κείτονται οι λέξεις-σύμβολα που τον τροφοδότησαν. Δεν μπορεί να επιστρέψει παρά μόνο ως η γελοία εκδοχή του.
