Έχω πραγματική απορία – και ίσως ο κ. Μάκης Λυκόπουλος μπορεί να τη λύσει σε όλους μας – τι ακριβώς διαρρυθμίζει ως Συντονιστής Θρησκευμάτων. Τα πιστεύω; Τα όρια μεταξύ αποδεκτού και μη αποδεκτού; Τις α-νόητες θρησκευτικές επιλογές; Τη συνύπαρξη των δογμάτων; Την αποφυγή των συγκρούσεων;
Κάθε συντονιστής είναι υπεράνω και πέραν. Βλέπει και παρατηρεί τα πράγματα από απόσταση. Αφ’ υψηλού. Από το θρόνο της αλήθειας του. Ως διαιτητής δεν μετέχει στο παιχνίδι. Και φυσικά, ως συντονιστής Θρησκευμάτων, αντιτάσσεται στην έννοια και είναι πέραν τιμωρίας και κυρώσεων. Ο συντονιστής μόνο νουθετεί. Δίνει συμβουλές. Έτσι και η ανακοίνωσή του με αφορμή την περίπτωση Διαμαντόπουλου – με επιμελημένη χρονική καθυστέρηση – είναι άνευ περιεχομένου και νοήματος.
Υποστηρίζει ο κ. Λυκόπουλος στη δήλωσή του: «O σεβασμός κάθε θρησκείας και του θρησκευτικού συναισθήματος των πολιτών είναι βασική αρχή που διαχρονικά υποστηρίζει και υπηρετεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κάθε άλλη συμπεριφορά ενσυνείδητη ή ασυνείδητη, που προσβάλλει τα Ιερά Μυστήρια οποιασδήποτε θρησκείας, και συνακόλουθα τους πιστούς της δεν υπηρετεί την παραπάνω αρχή και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή».
Οποία καινοτομία!
Όμως πάλι τι νόημα θα μπορούσε να κομίσει ένας Συντονιστής Θρησκευμάτων; Να κατέβει από το θρόνο της αλήθειας του και να διατυπώσει γνώμη επί των πεζών ζητημάτων, που για κάποιους μπορεί να άπτονται του ιερού; Ας μην περιμένουμε πολλά.
Η ύπαρξη μιας Επιτροπής Θρησκευμάτων σε ένα κόμμα που διεκδικεί της εξουσία στην Ελλάδα του 2014, κρύβει μέσα της μια εξουσιαστική γελοιότητα. Έτσι, ο Συντονιστής Θρησκευμάτων στην ανακοίνωσή του δεν θα μπορούσε να πει τίποτα για την πολιτική συνείδηση του χλευαστή, αφού στο βάθος αυτό που θέλει να αποκρύψει είναι η πολιτική συνείδηση του κόμματός του.
Αν και φοβάμαι, κ. Συντονιστά, ότι η λέξη υποκρισία θα σας ταίριαζε περισσότερο.
