ΤΟ ΒΗΜΑ, 22/10/2017
Το ηρωικό τίποτα πεθαίνει νωρίς.
«Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» φώναζε ο κ. Τσίπρας το 2014 στα διόδια της Ελευσίνας. Υπό τον θόρυβο των εκουσίως προσερχομένων χειροκροτητών του «κινήματος». Και κάτω από τα φώτα της σκηνοθετημένης στιγμής.
Πέρασε ο καιρός.
Και μεσολάβησαν πολλά.
Περισσότερα από όσα λένε οι «επίσημες αναφορές».
Η ψευδοεπαναστατική μέθη εξατμίστηκε σαν πάχνη στον πρωινό ήλιο. Και έπεσαν τα φώτα του σκηνοθετημένου κόσμου. Η ψευδής συνείδηση δεν έχει άλλα περιθώρια για νέες παραστάσεις.
Η εποχή αυτή εξαντλήθηκε. Είμαστε στην επόμενη φάση.
Βλέπουμε τον έλληνα πρωθυπουργό με τον ίδιο ενθουσιασμό που κατήγγελλε τον παλαιό κόσμο, με το ίδιο πάθος να τον αφομοιώνει.
Είναι γνωστό ότι η πραγματικότητα στην Ιστορία διατηρεί τα πρωτεία. Δεν τη σκιάζουν οι φοβέρες της καταγγελίας. Δεν την αλλάζουν οι ψευδοαγανακτισμένες συνειδήσεις.
Η αποδοχή της πραγματικότητας αποτελεί βήμα εξέλιξης για την ελληνική κοινωνία. Είτε πρόκειται για κυνική προσαρμογή, είτε πρόκειται για συνειδητοποιημένη μεταστροφή, είτε πρόκειται για ανομολόγητη αποδοχή της ήττας.
Αυτό θα απαντηθεί στον χρόνο. Ο καιρός θα δείξει αν οι ύμνοι στην επιχειρηματικότητα, η επίκληση των επενδύσεων, η αναγνώριση της πολύπλευρης σπουδαιότητας των ΗΠΑ, η προσήλωση σε μια μορφή πολιτικής λειτουργίας, είναι αυθεντική απόφαση ή τακτική επιλογή μιας κυνικής αλλοιωμένης συνείδησης.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, από τον Ιανουάριο του 2015 έως τη «συνομιλία» με τον Τραμπ, ο ελληνικός λαός έχει καταβάλει ένα υψηλό κόστος. Κόστος χρήματος και χρόνου. Αλλά και δοκιμασίας του αγαθού της πολιτικής δημοκρατίας, αφού συχνά η σύγκρουση, με εκφραστή τον κ. Τσίπρα, έλαβε μορφή αυτάρεσκου διχασμού και εμφυλιοπολεμικής διαίρεσης.
Το κόστος αυτό δεν είναι λογιστικό μέγεθος. Συνδέεται άμεσα με τους ανθρώπους και τη ζωή τους. Και το κόστος αυτό το σηκώνουν οι Ελληνες του σήμερα και του αύριο.
Το ηρωικό τίποτα δεν πεθαίνει μόνο νωρίς. Αφήνει πίσω του ερείπια και καταστροφή.
Είναι τα διόδια της Ιστορίας που καλούμαστε να πληρώσουμε όλοι, ως υλική καταβολή και ως πολιτική συνεισφορά στο μέτωπο της συνειδητοποίησης.
Αρνούμενοι τη λήθη, προσπερνάμε και προχωράμε.
