Χρόνια τώρα με κάθε τρόπο μάς γίνεται γνωστό. Είναι επίμονη και ακούραστη αυτή η ψευδής συνείδηση! Οχι τόσο στη χειραγώγηση, όσο στην αυτοχειραγώγηση.
Για τους κυβερνητικούς, ο παραποιημένος κόσμος εντός τους φιλοδοξεί να συναρμολογήσει και τον πραγματικό κόσμο σύμφωνα με τα κριτήριά του. Οι κυβερνητικοί στροβιλίζονται στη δίνη αυτής της πολιτικής φαντασίας και πλάνης.
Και φυσικά δεν τους αρκεί η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση (και η διακυβέρνηση) υπόκειται σε κανόνες, έχει χρονικό ορίζοντα, υπάρχει θητεία, μια στιγμή νέας εκλογικής διαδικασίας, υπάγεται στην κριτική και στη φθορά.
Η εξουσία, αντίθετα, νοείται προφανώς από τους κυβερνητικούς πέραν αυτών των δεδομένων. Δεν είναι δα και κοινοί θνητοί, όπως οι άλλοι. Είναι κάτι σαν το «πνεύμα της Ιστορίας». Πέραν κανόνων και εκείθεν των συνθηκών του παρόντος. Δεν τους αγγίζει ο χρόνος, δεν υπόκεινται στη φθορά. Εδώ βρίσκεται η αντίληψή τους για την εξουσία. Την καθολική, ολοκληρωτική εξουσία εννοούν, στον καθολικό έλεγχο της κοινωνίας και των ανθρώπων στοχεύουν.
Αν είχαμε όλη την εξουσία – μας λένε – και εσείς τίποτε, αν είχαμε δηλαδή στα χέρια μας πλήρως και καθολικά τα πρωτεία του λόγου (τα μέσα παραγωγής θα ακολουθήσουν), αν μπορούσαμε να σας επιβάλλουμε πλήρως τη σιωπή, τότε θα εξασφαλίζαμε και τη σωτηρία (σας).
Αν όχι τώρα, κάποτε.
Αν όχι τώρα, στο μακρινό μέλλον.
Πρόκειται για την εσχατολογική αντίληψη, που, ως δήθεν κάτοχος της αλήθειας, επιτρέπει στον εαυτό της να στρέφεται απογυμνωμένα και κυνικά εναντίον του άλλου, στο όνομα μιας κάποιας μελλοντικής υπόσχεσης ευτυχίας.
Κάθε εσχατολογία φέρει μέσα της την καταστολή. Αυτή την καταστολή που ενυπάρχει ως διαρκής απειλή στο «ή εμείς ή αυτοί».
Οι οπαδοί κάθε εσχατολογίας είναι αιχμάλωτοι πεποιθήσεων, δογμάτων και προσδοκιών, που συνδέονται με αναμενόμενα γεγονότα. Γεγονότα που, με βεβαιότητα, θα σφραγίσουν την τελευταία φάση της ανθρωπότητας και θα εγκαινιάσουν μια νέα εποχή.
Για το λόγο αυτόν θρηνούν γοερά οι κυβερνητικοί. Επειδή δεν κατέχουν πλήρως την εξουσία, ώστε να ανταποκριθούν στον μεγάλο σκοπό. Η ψευδής συνείδηση δεν λυπάται ούτε τον εαυτό της.
Θα πρότεινα στους κυβερνητικούς να γίνουν ο ειρωνικός αντίλογος του εαυτού τους. Υπό τη σωκρατική έννοια. Αλλά τότε δεν θα τους έμενε ούτε μία ημέρα πολιτικής ζωής.
Προσπερνάμε.
