Είναι βέβαιο, ότι ο άνθρωπος το άφησε, όχι μόνο για τη γαλήνη της ψυχής του αλλά και για να προσφέρει στους συνανθρώπους του. Και φυσικά, για να αξιοποιηθεί. Να είναι χρήσιμο. Και όμως, το διαμέρισμα παραμένει χρόνια κλειστό. Κλειστό και αναξιοποίητο. Αλλά και πάλι σκέφτηκα, καθόλου ιδιαίτερο, καθόλου παράδοξο. Χιλιάδες τέτοια κλειστά διαμερίσματα πρέπει να υπάρχουν.
Όμως ένα κλειστό διαμέρισμα δεν είναι και η διαβόητη δημόσια περιουσία; Κτίρια, οικόπεδα, εκτάσεις σε όλη τη χώρα. Και όπως η διοίκηση του ιδρύματος, που αφήνει το διαμέρισμα, δίπλα στο γραφείο μου, νεκρό και αναξιοποίητο, έτσι και οι ελληνικές κυβερνήσεις παγερά αδιαφόρησαν για τη μετατροπή της δημόσιας περιουσίας σε πλούτο, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.
Η δημόσια περιουσία στο σύνολό της, για την οποία κατά καιρούς προκύπτει μια επαναλαμβανόμενη, ανούσια και υποκριτική πολιτική σύγκρουση, παραμένει ένα κενοτάφιο. Νεκρή σαν το κλειστό διαμέρισμα.
Μέσα σε αυτήν την ακινησία, υπάρχει ένας φόβος. Μια άρνηση της απόφασης. Μια άρνηση της ευθύνης. Απέναντι στις αναγκαίες μεγάλες αλλαγές, η Ελλάδα προτίμησε την ησυχία του κλειστού διαμερίσματος. Ας το ανοίξουμε.
