Το ευκταίο όμως έρχεται πάντοτε αντιμέτωπο στο πολιτικό πεδίο με τις αναγκαιότητες και τους καταναγκασμούς. Και μια πολιτική πρωτοβουλία, όσο καλοπροαίρετη και αν είναι, κρίνεται στο πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης, στην ένταση των πολιτικών μεταβολών που επαγγέλλεται, στην απουσία συμβιβασμού και στην απουσία πολιτικού φόβου. Μόνο στο μέτωπο αυτό μπορεί να εμπνεύσει τους ανθρώπους, να σταθεί απέναντι και εναντίον των κατεστημένων σχέσεων εξουσίας, που αποτελούν την πηγή της σημερινής κρίσης.
Οπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες πολιτικής σύγκρουσης στη χώρα και έχουν συγκροτηθεί οι πόλοι της αντιπαλότητας (Νέα Δημοκρατία – ΣΥΡΙΖΑ) και όπως στέκουν συμπληρωματικά, αμήχανα και πολιτικά ιδιοτελώς το ΠαΣοΚ και η ΔΗΜΑΡ, η συγκρότηση ενός τρίτου πόλου είναι στην παρούσα φάση αδύνατη. Οχι όμως μόνο αδύνατη.
Μπορεί να αποδειχθεί και αρνητική. Επιδιώκει να απονευρώσει την πολιτική ένταση και με την έννοια αυτή συμπιέζει, απομονώνει και απωθεί στον χρόνο μια πιο θεμελιωμένη, ριζοσπαστική λύση.
Μόνο όταν κλείσει αυτή η φάση που ορίζεται από το βάθος της πολύπλευρης κρίσης και εκπνεύσει το πολιτικό παρελθόν που συμπυκνώνεται εντός της, μπορεί να νοηθεί η συγκρότηση μιας ριζοσπαστικής πλέον Κεντροαριστεράς με σταθερό θεμέλιο, κοινωνική αναφορά και μαζική αποδοχή.
Αυτό προϋποθέτει ότι θα φτάσει στον παροξυσμό της η σύγκρουση μεταξύ των δύο συγκυριακά κυρίαρχων πόλων ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης θα ορίσει το πολιτικό μέλλον της Κεντροαριστεράς.
