Πρώτη δημοσίευση: 30/03/2021, Ιστοσελίδα larissapress.gr
Φεύγει ο Μάρτιος. Θα ήταν φωταγωγημένος, έσβησε χαμηλόφωνα. Η συγκυρία, όπως συνηθίζουμε να λέμε, του αφαίρεσε φως και λάμψη. Για τον μήνα Μάρτιο, που τελειώνει, ο λόγος, για την καρδιά της μεγάλης επετείου ο λόγος, που, 200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση, δεν υψώθηκε στις απαιτήσεις της ιστορικής στιγμής.
Μοιάζει το τυχαίο να εμποδίζει τη συνάντηση των Ελλήνων με εκείνη την επαναστατική αφετηρία, σαν να θέλει να μας προφυλάξει από αυτήν την δοκιμασία. Τα 100 χρόνια μέσα στην Μικρασιατική εκστρατεία, τα 150 στην δικτατορία, τα 200 υπό τη σκιά της πανδημίας.
Η πανδημία, η αδυναμία συνάντησης των ανθρώπων, έδωσε στην επέτειο χρώμα μελαγχολικό και πρόσθεσε απαισιοδοξία , σε μια περίοδο που το κοινωνικό σώμα δεν είχε και δεν έχει στέρεους λόγους προοπτικής και ελπίδας. Αυτό το κενό δεν φαίνεται να μπορεί κάτι να το καλύψει, όσο και αν οι προσπάθειες άντλησης νοήματος από την Επανάσταση επιχείρησαν.
Ετσι αυτόν τον αδικημένο Μάρτιο, που περνάει στην ιστορία, τον συνόδευσε η τραγικότητα της στιγμής. Αυτή που θυμίζει ότι το παρόν έχει προτεραιότητα, έναντι σχεδίων και κατασκευών του νου. Τις μέρες αυτές, με την κλιμάκωση της πανδημίας, τον θάνατο να απειλεί και την λύση μακριά, ο μήνας Μάρτιος που φεύγει, μοιάζει περισσότερο με τόπο απρόσιτα συμβολικό, παρά ως χρόνος πραγματικής ευκαιρίας εορτής. Αφού οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να συναντηθούν, πώς να νοηθεί γιορτή; Πώς χωρίς συμμετοχή και ανθρώπινες χειρονομίες και φωνές μπορεί να φανταστεί κανείς να συντελείται αυτό που είναι η γιορτή, δηλαδή μια κοινωνία όλων με όλα;
Μέσα σε αυτήν την ανθρώπινη και κοινωνική «στενότητα» του χρόνου, ο μήνας Μάρτιος του 2021 έγινε αντικείμενο χρήσης. Χωρίς έκληξη, θα έλεγε κάποιος, αφού το παρόν είναι χρήσιμο, όταν αποφεύγει τη συνάντηση με τον αληθινό εαυτό του και χρησιμεύει ως προέκταση προς ένα απροσδιόριστο μέλλον.
Η προσπάθεια κατασκευής ενός περιβάλλοντος εορτασμού και απόδοσης τιμής, με αφορμή το ιστορικό γεγονός, λόγω της αδυναμίας συμμετοχής του λαού, προσέλαβε σκηνοθετικά στοιχεία, εκεί που το βίωμα θα είχε την πρώτη θέση και η λαϊκή αυθεντικότητα θα «ζωντάνευε» το νήμα της σχέσης και της ιστορικής συνέχειας.
Θα μείνει έτσι σαν παράδοξη ανάμνηση και υλικό για μελλοντικό ντοκυμαντέρ η περίλαμπρη παρέλαση αυτής της 25ης Μαρτίου, που πραγματοποιήθηκε ενώπιον «της ηγεσίας και των υψηλών προσκεκλημένων».
