Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 29/03/2020
Με τις πόλεις άδειες, τους δρόμους ελεύθερους και την κίνηση αδύνατη, είναι ήδη έτοιμο το μεγάλο σκηνικό. Σαν από χέρι αόρατου σκηνοθέτη.
Αν μπορούσε να μας δει από μακριά ο Αρθούρος Σοπενχάουερ, θα χαμογελούσε για το αιώνιο και πένθιμο – θα μας έλεγε – αιώνιο θέατρο. Και θα τον συμπλήρωνε ο Λάμπρος Πορφύρας, ο «ποιητής του φθαρτού», με τον λυπημένο λυρισμό και τη μελαγχολική διάθεση. «….ο δρόμος σαν θέατρο είχε γίνει. Μόλις φαινόταν η σκηνή στ΄ανάριο το σκοτάδι και σαν σκιές φαινόντανε μακριά του οι θεατρίνοι».
Φιλόσοφοι, ποιητές, σκηνοθέτες θα μιλήσουν με τον τρόπο τους τις μέρες και τα χρόνια που έρχονται για αυτό που όλη σχεδόν η ανθρωπότητα βιώνει. Οι αδιανόητες εικόνες του χώρου θα γίνουν αντικείμενο χρήσης, πηγή σκέψης και στοχασμού για την επόμενη φάση. Ένα δέος θανάτου κατοικεί μέσα τους, ένα αρχέγονο δέος θα τις συνοδεύει.
Μέχρι σήμερα πορευθήκαμε με το όπλο της Επιστήμης και το δεσμευτικό όριό της μας καθησύχαζε και μας ηρεμούσε. Ακατάλυτο οχυρό για την ύπαρξή μας, το θαύμα της Επιστήμης έχτισε τον κόσμο μας. Μέθοδος κατανόησης, στέρεη ερμηνεία, θεμελιωμένη γνώση. Η εμπειρία, εμπλουτισμένη με τη λογική απόδειξη δεν γνωρίζει φραγμό.
Ο υλικός κόσμος και η οικονομική βάση του, οι κονωνικές σχέσεις, η πολιτική λειτουργία, οι διαδικασίες απόφασης, η καθημερινή ζωή, όλα υπάρχουν και μεταβάλλονται κάτω από τη σκιά της κατακτημένης ευμάρειας και της εγγυημένης ασφάλειας.
Οι συνθήκες που διαμορφώνει η εισβολή του κορονοϊού, η επιθετικότητά του, ο μεγάλος αριθμός των νεκρών μέσα σε λίγες μέρες, η απειλή, ο φόβος, το άγχος, μεταβάλλουν αιφνίδια το σκηνικό. Πόλεις γίνονται θέατρο θανάτου.
Η ζωή ανατρέπει.Και τις μέρες αυτές μας οδηγεί να περιέλθουμε στην αρχέγονη φυσική μας περίσταση. Δεν υπάρχει προστασία από το θάνατο. Εκείνη η αρχέγονη εναπόθεση έρχεται μπροστά μας. Δέος.
Μεταπίπτουμε στην περίοδο της αρχικής απορίας και εκείνου του αρχέγονου θαυμασμού. Που βιώνεται ως δέος, είτε ο «πρωτόγονος» παρατηρεί τον ανθισμένο κάμπο από την κορυφογραμμή, είτε τον τρομάζει παραλυτικά στο σπήλαιο η θορυβώδης νεροποντή.
Μοιάζει με βεβαιότητα πιά. Ένας θανατηφόρος ιός μας οδηγεί να ξαναστοχαστούμε τη δυναμική ενότητα του κόσμου και να μεταποιήσουμε την κατανόηση αυτή σε όπλο στη νέα διαδρομή.
Όταν επιστρέφει διεκδικητικό το δέος, συχνά πρόκειται για νέα κυοφορία.
Υ.Γ. Δέος.(Συν)αίσθημα αυτοπεριστολής και φόβου, που τοποθετεί το άτομο σε στάση υποταγής , μέσα από έναν μηχανισμό αρχέγονης έκστασης και υποταξιακού θαυμασμού.
(Νέο Ελάχιστο Λεξικό, Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις)
