Μας χρειάζεται μια πιο βιωματική σχέση με τα πράγματα. Να μικρύνουμε τις αποστάσεις. Να ακούμε αυτό που δεν λέγεται. Να μας αγγίζει η αγωνία που δεν εκφράζεται. Πρέπει και πάλι να ανακαλύψουμε τον άλλον. Τον άλλον και τους άλλους.
Μέσα στην σχετική ευμάρεια που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, προτού φυσήξει δυνατά η κρίση, οι σχέσεις ήταν σχέσεις προσχηματικότητας, συνυπήρχαμε με τους άλλους γεωγραφικά χωρίς καμιά στο βάθος αίσθηση κοινωνίας και κοινότητας.
Η κρίση την ώρα που φέρνει στο προσκήνιο μια υπαρκτή αναζήτηση, δεν μοιάζει – προσωρινά ίσως – να επιταχύνει αλλαγές βιωματικού χαρακτήρα που, σχεδόν πάντοτε, έχουν αναφορά τον άλλον και τους άλλους.
Μοιάζει να παραμένουμε απελπιστικά ίδιοι. Ο πληθωρισμός της ανάλυσης, χρήσιμος για την κατανόηση, είναι άχρηστος αν δεν μεταπλάθεται σε βίωμα και νέα σχέση με τα πράγματα. Ξεχνάμε καμιά φορά την αλήθεια και παραμένουμε στην επιφάνεια των επιχειρημάτων, κρυμμένοι πίσω από πομπώδεις διατυπώσεις, αποφεύγοντας το κόστος, τον κίνδυνο και τη δοκιμασία. Πιο κοντά, λοιπόν, στη ζωή και τους ανθρώπους. Μακριά – δεν εξαιρώ τον εαυτό μου – από την κομπορρημοσύνη της ανάλυσης.
