Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/09/2020
Οι μέρες είναι διδακτικές. Κάθε συνάντηση, μια μελέτη επί του πεδίου. Κάθε συνομιλία, μια γνωριμία με αυτό που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία. Ο covid19 φέρνει ανησυχία, αμφιβολία, σύγχυση, άγχος, άρνηση και φόβο.
Τρίτη βράδυ. Γύρω στα 30 ο οδηγός του ταξί. Ο Νίκος. Οι μασκοφορεμένοι γύρω μας, στα πεζοδρόμια, στα αυτοκίνητα, στα λεωφορεία, δίνουν στον Νίκο εύκολη την αφορμή. Το ταξίδι μικρό, αλλά όχι σύντομο. Μέχρι να φθάσουμε στα όρια Ν.Ηρακλείου – Καλογρέζας, ο Νίκος έχει χρόνο να μας μιλήσει. Με την αγωνία του υπαρκτή να ακουστεί, στρέφει σταθερά πίσω το βλέμμα, σε συνοδεία με τα λόγια του.
Ο Νίκος δεν πιστεύει στον covid19. Δεν υπάρχει. Διατηρεί μια επιφύλαξη, που βρίσκεται περισσότερο στο ύφος και την ένταση της φωνής, παρά στο περιεχόμενο της θέσης. Τον απασχολεί η πειστικότητά του, δεν τον εμποδίζει όμως και δεν τον συγκρατεί. Είναι βέβαιος. Όλα όσα βλέπει, ακούει και μαθαίνει, είναι κατασκευασμένα. Οι εικόνες από την Ιταλία σκηνοθετημένες. Οι νεκροί εξαγορασμένα δηλωμένοι. Επικαλείται μαρτυρίες για το τελευταίο. Το άκουσε από φίλο του, που το άκουσε να συμβαίνει κάπου στην επαρχία.
Όλα γίνονται για να μας ελέγξουν. Να φοβηθούμε, να χάσουμε τη φωνή μας, να μην έχουμε πίστη και δύναμη. Ο Νίκος είναι χριστιανός. Επιμένει στην ορθόδοξη πίστη του. Απειλείται, είναι βέβαιος. Δυνάμεις που δεν γνωρίζει, σχεδιάζουν τον έλεγχο των ανθρώπων. Το εμβόλιο θα κυκλοφορήσει στο αίμα μας, θα μας ορίσει. Αρνείται, αυτό αρνείται να το δεχθεί. Συνεχίζει ο Νίκος, με το βλέμμα επίμονα στρεφόμενο πίσω, περιμένοντας μια συμφωνία, μια συναίνεση στους φόβους του. Να μην είναι αλλού, να μην είναι μόνος.
Ως άλλος φιλόσοφος – το σημειώνω με σεβασμό – αναρωτιέται για το παρελθόν. Έχει αμφιβολία για την ιστορία, τα γεγονότα, την αλήθεια της μεταφοράς τους. Τι μπορούμε να ξέρουμε , αφού δεν τα ζήσαμε;
Οι σύντομες διακοπές που προκαλούν οι ερωτήσεις μας, είναι έμπνευση για τον Νίκο. Όχι δεν θα πεισθεί, όχι δεν μπορεί να είναι έτσι.
Το νήμα της διαδρομής μαζεύεται. Φθάνει η ώρα της αποβίβασης. Ο Νίκος ξεχνάει τον μόλις αγωνιώδη εαυτό του και τον πολλαπλασιάζει με την αναφορά του στο σήμερα. Μας περιγράφει την καθημερινή του ζωή, τις δυσκολίες, παρά την πολύωρη εργασία του,να ανταποκριθεί στις ανάγκες του. ‘Εχει δύο πιαδιά ο Νίκος.
Τον ακούμε που πάσχει. Λίγο πριν από το τέλος της διαδρομής, ανακεφαλαιώνει καταλυτικά τη διδαχή του. «Δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο», μας λέει απεγνωσμένα.
Ανταλλάξαμε ευχές, καθώς το βράδυ της περασμένης Τρίτης γύριζε η μέρα.
