Με αφορμή τη διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Mega, επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση ένα ξεχασμένο θέμα:
Ποιος έχει στη δημόσια ζωή τα πρωτεία του λόγου;
Ποιος, δηλαδή, δικαιούται να ομιλεί; Και από ποιον ορίζεται αυτό το δικαίωμα; Ποιος θέτει τα όρια;
aixmi.gr, 5/1/2013
Μπήκαμε στο 2013, λοιπόν, και έχουμε ξεχάσει ήδη προφανώς την 31η Δεκέμβρη. Εννοώ την συμβολική ψηλάφηση του χρόνου. Τη μάταιη προσπάθειά μας να οργανώσουμε αυτό το χρόνο. Να τον διαιρέσουμε και να τον διατάξουμε. Να αντιμετωπίσουμε το χάος του. Εμείς να ορίζουμε την αρχή και το τέλος του. Μια ακόμη αυταπάτη.
Ελευθεροτυπία, Ένθετο Βιβλιοθήκη, 27/12/2003
Πρωτοχρονιά του '63. Ήμουν δεν ήμουν 11 χρόνων. Με πλημμύριζε η ευτυχία του τόπου. Είχα καταφέρει να βρεθώ πρωτοχρονιά στο χωριό μου, που τόσο - μα τόσο - μου είχε λείψει, μετά την εγκατάσταση των γονέων μου μακριά, πενήντα χιλιόμετρα πιο πέρα, όπου ο πατέρας μου ασκούσε την ιεροσύνη.
Η γιαγιά η Φωτεινή με είχε υποδεχθεί με το ανοιχτό της πρόσωπο, καθώς πάτησα το πόδι μου στο μπαλκόνι του σπιτιού, που έβλεπε την Ανατολή και έμοιαζε να φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Κάθε φορά που στεκόμουν στα χείλη του, στα ανοιχτά φανταζόμουν την Κρήτη, ονειρευόμουν την Αφρική.
aixmi.gr, 16/12/2012
Στον ταπεινό τόπο της απαρχής μας, οι παιδικές παρέες δεν είχαν πολύ φαντασία. Στου χρόνου το κύμα, τρέχαμε αμέριμνοι αναζητώντας παιχνίδια χωρίς όνομα. Αεικίνητοι και φευγάτοι από το στενό χώρο, το πέλαγος κέρδιζε την προσοχή μας. Η θάλασσα! Δεν έφευγε από τα μάτια μας. Η γραμμή του ορίζοντα, που ένωνε τη Μάνη με τα Κύθηρα, έκλεινε τον κόσμο. Την ίδια ώρα άνοιγε τις πύλες του.
news247.gr, 14/12/2012
Παραμονές Χριστουγέννων. Ο καπετάν-Δημήτρης έφερνε νευρικά βόλτες στο στενό μώλο του μικρού λιμανιού μας, του Μαραθιά και της Ελίκας.
Τον χαιρέτισα από μακριά. Μου ανταπόδωσε το χαιρετισμό και με τα δύο χέρια υψωμένα. Τον πλησίασα. Χωρίς άλλη λέξη, με μια γνήσια εγκαρδιότητα και έναν παιδικό ενθουσιασμό στο πρόσωπο, «καιρός για βόλτα» μου λέει.