Η εορτή κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη διαδρομή της Ιστορίας. Από την αρχέγονη εποχή οι άνθρωποι εορτάζουν. Το φως, τη σελήνη, τις νίκες, τους ηρωισμούς, τους θεούς, τις ελπίδες, τις προσδοκίες.
Κάθε εορτή είναι μια προπαρασκευή, μια προετοιμασία για το ερχόμενο ή τον ερχόμενο.
Μέσα σε αυτή τη λειτουργία χτίζεται συνοδευτικά και ενυπάρχει στον πυρήνα της η διάσταση της ματαιότητας.
Η ματαιότητα είναι η διαρκώς επανερχόμενη αίσθηση απουσίας νοήματος για τη ζωή, τη δημιουργία και τις πράξεις. Η ιστορία του ανθρώπου είναι η μάχη του εναντίον αυτής της αίσθησης.
Τι είναι αυτή η μάχη; Ποιο είναι το περιεχόμενό της, φανερό ή κεκρυμμένο;
Είναι η αναζήτηση νοήματος. Είναι το αιώνιο, από καταβολής αίτημα αναζήτησης του περιεχομένου και της ουσίας. Της ζωής, της ύπαρξης και των πραγμάτων.
Στην Ελλάδα του 2018, στην ηττημένη αυτή χώρα, η ματαιότητα έχει θριαμβευτικά εγκατασταθεί. Εκφράζεται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μέχρι τον καθημερινό άνθρωπο. Ως κυνισμός, ως ταπείνωση του λαού, ως περιφρόνηση κανόνων και αξιών, ως βία της αγένειας, ως άρνηση του δικαιώματος και της ύπαρξης του διπλανού.
Η πολιτική λειτουργία τα τελευταία χρόνια επιβάρυνε δραματικά αυτήν την πλευρά των πραγμάτων. Ο κυνισμός των κυβερνητικών ήρθε να προσθέσει στην ατμόσφαιρα ματαιότητας τη ματαιότητα της πολιτικής δράσης. Οι θεσμοί έγιναν οχυρό για το κακό, τα νοήματα διεστράφησαν, όλα μπορούν να γίνουν αποδεκτά και όπως είναι και ως το αντίθετό τους. Η αλλοίωση της συνείδησης εμποτίζει τη ματαιότητα.
Η πολιτική όμως, ως θεσμικός έλεγχος της βίας, είναι από τη φύση της και επεξεργαστής νοήματος. Είναι ο θανάσιμος αντίπαλος της ματαιότητας. Μόνο η πολιτική μπορεί να πληρώσει το κενό νοήματος.
Η (προσωρινή) ήττα της πολιτικής στη χώρα μας παρέδωσε τον χώρο ελεύθερο στη σημερινή ματαιότητα. Χρέος μας είναι η μάχη υπέρ του νοήματος.
Κάθε ατομική ή συλλογική δημόσια πράξη ή ενέργεια αναζήτησής του είναι θανάσιμο πλήγμα κατά της ματαιότητας και των εκφραστών της.
