Τα τελευταία γεγονότα στο γενικότερο συνδικαλιστικό μέτωπο επαναφέρουν το ζήτημα της συνδικαλιστικής δράσης, το περιεχόμενο, τις τακτικές, τα μέσα και τα όρια της. Έχουμε συνηθίσει οι συνδικαλιστικές δυνάμεις να κάνουν κατάχρηση δύναμης –εναντίον ασθενεστέρων πάντα– διεκδικώντας τον τελευταίο λόγο, διεκδικώντας το μονοπώλιο της βίας, δηλαδή στην ουσία την ίδια τη διακυβέρνηση.
Υπάρχουν ιστορικές φάσεις που οι συνθήκες υπερβαίνουν τους πρωταγωνιστές. Η νέα πραγματικότητα που έχει δημιουργηθεί μαζί με τη νέα συνειδητοποίηση που βρίσκεται σε εξέλιξη αφήνουν πίσω τους παλαιές συμπεριφορές και στάσεις. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες με την εξουσιαστική αντίληψη και την υποταγμένη συνείδηση δεν έχουν πια τίποτα να προσφέρουν. Αν δεν ρίξουν μια νέα ματιά στον εαυτό τους και αν δεν αναστοχαστούν ουσιαστικά το ρόλο τους, θα παραμείνουν αποστεωμένοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, δηλαδή παράγοντες της συντήρησης και συντελεστές της κρίσης.
Η υπεράσπιση της συνδικαλιστικής λειτουργίας, δηλαδή η συνειδητοποίηση του μόνου και πραγματικού ρόλου της, πέρα από πολιτικές επιδιώξεις, καθώς και η συνειδητοποίηση της διαλεκτικής σχέσης σκοπού και μέσων, είναι υπεράσπιση της δημοκρατίας.
Τα τελευταία γεγονότα είχαν και μία θετική πλευρά. Έφεραν στο προσκήνιο, έστω και με στρεβλό τρόπο, τα πραγματικά προβλήματα του δημόσιου σχολείου. Η συζήτηση αυτή πρέπει να συνεχιστεί χωρίς καμία επιδίωξη καθυπόταξης και επιβολής. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να αναγνωρίσει τον πρώτο ρόλο στους δασκάλους και τους καθηγητές και αντίστοιχα να τους αντιμετωπίσει.
Όλα φωνάζουν. Ο εναγκαλισμός με το παρελθόν σκοτώνει. Το μέλλον βρίσκεται στο δύσκολο δρόμο της μεταβολής και της δοκιμασίας.
