Ανοιχτές πληγές στο σώμα της Ελλάδας, οι παράνομες χωματερές αποτελούν μια ντροπή χωρίς συγγνώμη. Αντανακλούν την πολιτική αδυναμία αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων και μια στάση διαρκούς αναβολής της απόφασης μπροστά στο δύσκολο και συγκεκριμένο. Ταυτόχρονα, αντανακλούν την ουσιαστική αδιαφορία κεντρικών και τοπικών αρχόντων, για ένα ζήτημα και δημόσιας υγείας και συνολικής, με κάθε έννοια, αισθητικής.
Μια ντροπή είναι ακόμη και η επιστολή του Επιτρόπου Χαν. Διπλή ντροπή για μας, γιατί μας υπενθυμίζει τα αυτονόητα, ντροπή όμως και για αυτόν, γιατί, διατηρώντας τις δικές του γραφειοκρατικές διαδικασίες, των Βρυξελλών, καθυστερεί ακόμη και τώρα την εκταμίευση πολύ περισσότερων πόρων από τα 500 εκατ. ευρώ των χωματερών.
Οι παράνομες χωματερές, η συγκάλυψη του προβλήματος και η αποφυγή των λύσεων επί δεκαετίες, πρέπει να διδάσκονται ως παράδειγμα στο μάθημα Πολιτικής Επιστήμης. Πώς, δηλαδή, ένα λεγόμενο πολιτικό σύστημα αρνείται την πραγματικότητα, φοβάται τις αποφάσεις και αφήνει να γιγαντώνονται τα προβλήματα. Σταθερά ψηφιζόμενο, κατά τα άλλα.
