Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 26/08/2018
Στην επιστροφή του από την Ιθάκη, τον γνωστό τόπο της σκηνοθεσίας, ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε με προβοκάτορες «άσημους» ποιητές.
Θα ήθελε να τους αποφύγει. Να μην ακούσει τον πικρό λόγο τους. Αλλά συνέβη. Αυτοί έχουν προηγηθεί στο δρόμο.
Και αν η σκηνοθεσία μπορεί να φαντάζεται ελεύθερα τον κατασκευασμένο εαυτό της, αδυνατεί να διαγράψει αυτό που ήδη προϋπάρχει απέναντί της.
Φευ! Υπήρξε ζωή πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πρώτος λοιπόν ποιητής που συναντάει του επισημαίνει: Οταν ο ποιητής «σείει τις φυλλωσιές τις ποιήσεως» το κάνει για να μιλήσει για τη ζωή και τον έρωτα. Να μιλήσει για το ανυποψίαστο και να φανερώσει το κεκρυμμένο.
Οταν η εξουσία «σείει» τις φυλλωσιές της ποιήσεως, το κάνει επειδή ψάχνει να κατασκευάσει ένα ένδυμα και να προσποιηθεί μια περιβολή.
Ο δεύτερος που θα συναντούσε θα του έλεγε και του λέει εκ μέρους όλων των άλλων ποιητών: Είναι τόσο όμορφες οι αναφορές σου στη θάλασσα. Το έχουμε όλοι με τον τρόπο μας πει: «Πρώτα η θάλασσα». Μίλησες για το ταξίδι, παρέλειψες όμως να μιλήσεις για το ναυάγιο που και εσύ προκάλεσες. Και ο ποιητής του θυμίζει σε αυτόν και σε όλους μας: Εχεις χρέος «να μιλήσεις για το ναυάγιο αυτό και να το μνημονεύσεις».
Ο τρίτος ποιητής συμφωνεί μαζί του. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, πράγματι, του λέει. Και συμπληρώνει: Κυρίως όμως αυτό αφορά εσένα. Φυσικά δεν μπορεί να ξεχαστεί αυτό που έγινε, αυτό που έκανες, ο τρόπος που πορεύτηκες. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στην άρνηση της λήθης. Στη «Διαθήκη» του, να ξέρεις, ο ποιητής το έχει πει: «Να θυμάσαι, να
θυμάσαι θα πει να μην πεθάνεις».
Ο τέταρτος, κοινωνός και αυτός, ως ποιητής, του αγώνα εναντίον της αιχμαλωτιστικής λήθης, θα θυμίσει σε όλους μας με δυνατή φωνή, καθώς ο κ. Τσίπρας ήδη βιάζεται να απομακρυνθεί, αφού έχει επιχειρήσει να αυτοεξαιρεθεί, μεγαλύνοντας τον εαυτό του. «Μη στήνεις αγάλματα στην πλατεία της λήθης» αντηχεί η φωνή του.
Αναπόφευκτα, μέσα από τη συνολική κυβερνητική πράξη του, ο κ. Τσίπρας θα συναντηθεί και με τον επόμενο. Αυτός έχει μιλήσει από καιρό για τις αποτυχίες, τις μάταιες προσπάθειες και τις ανέμελες, ασυνείδητες υποσχέσεις. Σαν να γνώριζε τους κυβερνητικούς πριν αυτοί υπάρξουν. «Και εκεί που νόμιζαν ότι θα περπατήσουν πάνω στη θάλασσα, δεν μπορούν να βαδίσουν ούτε στη στεριά».
Είναι προβοκάτορες, κύριε Τσίπρα, αυτοί οι «άσημοι» ποιητές!
Και όσο και αν θα ήθελε ο κ. Τσίπρας να αποφύγει τη συνομιλία μαζί τους, άλλοτε ήσυχα, άλλοτε δυνατά, άλλοτε ήρεμα, άλλοτε με ηφαιστειακό πάθος, θα του λένε οι ποιητές με μια φωνή: Δεν αρκεί, κύριε Τσίπρα, να «σείει κανείς τις φυλλωσιές της ποιήσεως» για να καλύψει τον γυμνό εαυτό του.
