Τα δύο μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα είναι κλειστά συστήματα εξουσίας. Δραματικά κλειστά συστήματα εξουσίας. Την αλήθεια αυτή την είδαμε να αποτυπώνεται στην πολιτική πρακτική και την αντίληψη διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων από το ΠΑΣΟΚ, που είχε μέχρι πριν από λίγο την ευθύνη της διακυβέρνησης και που η πολιτική του ανεπάρκεια και διαχείριση οδήγησε στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Στο σημερινό ΠΑΣΟΚ συμπυκνώνεται η ήττα της πολιτικής στην Ελλάδα.
Η κυριαρχία του ενός, η ανορθολογική νοσταλγική προσήλωση στο παρελθόν, η καταφανής απόσταση λόγου και πράξης από τις ανάγκες των ανθρώπων, η αδυναμία κατανόησης και πολιτικής απόδοσης του σύγχρονου κόσμου.
Χαρακτηριστικά κάθε μηχανισμού εξουσίας, που προσανατολισμένος στον εαυτό του και την αυτοσυντήρησή του, απορρίπτει και αντιστρατεύεται κάθε ουσιαστική πολιτική λειτουργία, κάθε σπόρο αμφισβήτησης, κάθε ιδέα μεταβολής και ανασχηματισμού. Η αυταπάτη της κυριαρχίας που συνοδεύει ως πνεύμα και ως πρακτική εξουσίας αυτό το αποστεωμένο μόρφωμα, τείνει να νεκρώσει το περιεχόμενο και την ουσία κάθε πολιτικής πρωτοβουλίας.
Το ΠΑΣΟΚ σφραγίστηκε και σφραγίζεται από την «παιδαγωγική της διαδοχής» που είδαμε το 2004 και που επικαθορίζει ακόμη και σήμερα την τροπή του αναπόδραστου πια τέλους του. Βασικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, διεκδικώντας το λόγο και τη συμμετοχή, επιδιώκουν σήμερα να πάρουν στα χέρια τους το σύμβολο «ΠΑΣΟΚ». Προφανώς πιστεύουν στον ιδεαλισμό της γραμμικής εξέλιξης, που τους οδηγεί με απλά λόγια να λένε ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί μέσα από μια ανανέωση προσώπων να αναζωογονήσει το μύθο της παλαιάς κυριαρχίας του και έτσι κραταιό να προχωρήσει στο χρόνο, αγνοώντας τις αλλαγές και τις ανατροπές που ο χρόνος έχει ήδη φέρει.
Η αυτοαναδιοργάνωση το ΠΑΣΟΚ προϋποθέτει την αυτοκατάλυσή του. Αυτό σημαίνει νέο σχέδιο, συνεπώς νέο οικοδόμημα. Αυτό σημαίνει περιεχόμενο και στρατηγική, που βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής αντίληψης που διαπερνά και διαποτίζει το σημερινό αυτό μηχανισμό εξουσίας.
Το παλαιό ΠΑΣΟΚ είναι πράγματι εδώ.
Οι πρωταγωνιστές που διεκδικούν να το ενοικήσουν, χρωματίζοντας τις προσόψεις και διαμορφώνοντας τους αύλιους χώρους, μας κομίζουν, μέσα από την πολιτική οπισθοδρόμηση, ένα ακόμη πιο παλιό ΠΑΣΟΚ. Εγκλωβισμένοι στο παλαιό πρότυπο, αυτό που υπηρέτησαν και αυτό που τους ανέδειξε, τρομάζουν και οι ίδιοι μπροστά στο δέος της ανατροπής του.
Μόνο η επιλογή μιας νέας πορείας, δηλαδή μιας συγκεκριμένης κίνησης απέναντι και εναντίον, απέναντι και εναντίον στο παλαιό πρότυπο και τη μονοπρόσωπη έκφρασή του, μπορεί να οδηγήσει σε μια πολιτική τομή στο χρόνο.
Η Ελλάδα σήμερα στα όρια μιας θανάσιμης κρίσης – κρίσης βαθύτατα πολιτικής – χρειάζεται ένα νέο δημιουργικό πολιτικό σχηματισμό, που θα αφήσει πίσω του αυτό που ζήσαμε και θα εναντιωθεί σθεναρά σε κάθε μικρό ή μεγάλο εμπόδιο, που ορθώνεται απέναντι στα δικαιώματα και την ελευθερία. Και πρωτίστως χρειάζεται να εναντιωθεί στον κύριο εχθρό: το κράτος.
