10η Φεβρουαρίου. Στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού.

Στο χωριό μας, στην Ελίκα, στην καρδιά του Λακωνικού, η 10η Φεβρουαρίου, είναι η ”μέγιστη των εορτών”. Γιορτάζει ο Άγιος Χαράλαμπος. Στις δύο εκκλησίες, τον μικρό και τον μεγάλο Άγιο Χαράλαμπο, ο εορτασμός ξεκινάει στον εσπερινό και κορυφώνεται ανήμερα. Πέρα από την προσέλευση στο όνομά του, η συνάντηση των ανθρώπων είναι το νόημα της εορτής. Από την ίδρυσή του το χωριό ”υπάρχει” γύρω από τον Άγιο Χαράλαμπο.
Κάθε φορά που βρίσκομαι στον εσπερινό, κοινωνός και παρατηρητής μαζί, βλέπω τους ανθρώπους να έρχονται από μακριά, να εναγκαλίζονται ο ένας τον άλλον, να ανταλλάσσουν ευχές και χαιρετισμούς, χειραψίες και φιλιά. Είναι εκεί μαζί τους όλοι όσοι πάτησαν τον τόπο, νεκροί και ζώντες. Σε πανήγυρη μετοχής, σε μυστήριο κοινωνίας.
Η λαμπρή ηλιόλουστη σημερινή μέρα μιλούσε για τον άρρητο εορτασμό. Γι’αυτόν που οι άνθρωποι έζησαν και ζουν, που αγγίζουν και βλέπουν. Που γεύονται, θαυμάζουν και εμπνέονται. Τον εορτασμό της πρώτης Άνοιξης στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού. Αυτή είναι η 10η Φεβρουαρίου, μαζί με τον ΄Αγιο του τόπου, η Άνοιξή του.
Σήμερα πλαγιές του Αη-Γιώργη κάτασπρες από χαμομήλι, άκρες κατακόκκινες με αγριολούλουδα, λουλούδια στις αυλές. Εκεί έχει για πάντα σταθεί ο ήλιος. Στα προσήλια και στα απάγγια δεν υπάρχει χειμώνας.
Και μπροστά τους το θαύμα. Το θαύμα, το θαύμα της ανοιχτής θάλασσας. Αυτή η μαγεία που φτάνει σαν βουή στο χωριό τις νύχτες του χειμώνα και σαν Κίρκη γοητευτική με τον ήλιο της αυγής τους καλεί να φύγουν, να φύγουν και να ταξιδέψουν.
”Τότε που έφυγε ο παππούς σου ο Ζαχαρίας για την Αμερική”, μου έλεγε η γιαγιά η Ζαχαρίνα καθώς μας ταξίδευε στο παρελθόν, αναπλάθοντας εκείνον τον καιρό.
Εκεί στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού ανθίζει κάθε 10η αυτή η ανάμνηση. Του ανυπέρβλητου εορτασμού της παρατεταμένης συνάντησης, γύρω από τον μικρό Άγιο Χαράλαμπο, των ανθρώπων με την ιστορία τους και την φύση, πάνω σε μια θαλάσσια σχεδία.