Η καρατόμηση στις 21 Ιανουαρίου του 1793 του βασιλιά Λουδοβίκου 16ου παραμένει στην ιστορία, ως ένα γεγονός που επιχειρεί να συμβολίσει ένα τέλος, το τέλος ενός κόσμου, και συνοδεύεται με αυτήν την αυταπάτη. Η προσπάθεια των επαναστατών να γράψουν την ιστορία από την αρχή και να θεμελιώσουν «από το μηδέν» μια νέα κοινωνία, βρίσκει την ακραία αποτύπωσή της στην απόφασή τους να μετρήσουν το χρόνο από την αρχή. Έτσι, το ημερολόγιο αλλάζει. 1ο έτος της Επανάστασης, 2ο έτος της Επανάστασης… Και οι μήνες αλλάζουν και αυτοί όνομα.
Αυτό όμως που προσωπικά πάντα με συγκλονίζει κάθε φορά που ξαναδιαβάζω τα γεγονότα, πέρα από τη γοητεία του επαναστατικού φαινομένου, είναι η αναγνώριση με Διάταγμα της Συμβατικής της ύπαρξης του Υπέρτατου Όντος και η καθιέρωση του εορτασμού του!
Ακόμη και στις μεγαλύτερες στιγμές της ανθρώπινης ιστορίας, ακόμη και στις μεγάλες θεμελιωτικές διακηρύξεις, το ανορθολογικό στοιχείο παραμένει ζωντανό. Το ίδιο και το αίτημα για τους ανθρώπους του σήμερα αλλά και του αύριο της διαρκούς αμφισβήτησής του. Δεν υπάρχει μεγάλος σκοπός στην Ιστορία. Μόνο η διαδρομή υπάρχει.
