Εφημερίδα, ΤΑ ΝΕΑ, 13/02/2020
Αυτοκριτική. Η πομπώδης παράσταση «κριτικής» αποφάσεων, πράξεων και γεγονότων, με σκοπό την απόκρυψη της ουσίας τους και κυρίως τη διάσωση των πρωταγωνιστών από τη δοκιμασία της ευθύνης που αντικειμενικά φέρουν.
Κείμενα «αυτοκριτικής» έχουν γραφτεί πολλά στην ιστορία και θα γραφτούν πολλά στο μέλλον. Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα γλυτώσει από τη φαντασία της σωτηρίας του. Θα διαφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα κομμουνιστογενές κόμμα θα σπάσει τη νόρμα; Θα αρνηθεί την παράδοση; Δεν την εγγυάται ο κ. Δραγασάκης;
Το κείμενο που διαβάζουμε ως «αυτοκριτική» του ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα στόχο. Να αποκρύψει. Να αποκρύψει το πραγματικό σχέδιο. Αυτό που ξεδιπλώθηκε συνειδητά, επίμονα, σχεδιασμένα, το πρώτο εξάμηνο του 2015. Με σκοπό να αποκοπεί η χώρα από το ευρωπαϊκό κοινωνικό σώμα. Μόνο με αυτή την υπόθεση κατανοούνται τα γεγονότα και ακούει κανείς καθαρά τη δυνατή φωνή τους.
Κατά τα άλλα, κάθε «αυτοκριτική» – αιματηρά το έχει διδάξει η ιστορία – είναι κάθε φορά μια νέα υπόθεση ψεύδους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ψεύδος απευθύνεται στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Στα στελέχη, τα μέλη και τους ψηφοφόρους του. Η ψευδής συνείδηση πρέπει να τρέφει τον εαυτό της. Πώς θα αντέξει να προετοιμάσει ένα νέο ψεύδος;
Κάθε «αυτοκριτική» είναι το προκατασκευασμένο άλλοθι γι’αυτό που θα ακολουθήσει. Δεν μπορούν αυτοί που μέχρι σήμερα υπήρξαν ως εργάτες του ψεύδους να μεταπηδήσουν στη δύσβατη περιοχή της αλήθειας.
Τώρα αν διαφωνεί με τα γραφόμενά μου το Πνεύμα της Ιστορίας, ας συζητήσει το θέμα με τον κ. Μπαλτά.
