Εφημερίδα, ΤΑ ΝΕΑ, 20/06/2020
Στις εποχές της κρίσης, της ορατής και αόρατης παρακμής, το ζήτημα είναι να περάσεις στην απέναντι όχθη.
Μοιάζει νωρίς, πρόωρο, να διατυπώσει κανείς ανακεφαλαιωτικές κρίσεις για την Κυβέρνηση. Τα συμπεράσματα μετέωρα. Η αντίκρουση εύκολη. Και για το ένα και για το άλλο. Ο χρόνος έτρεξε γρήγορα. Κάποτε καταιγιστικά. Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος ή έχει περάσει ήδη ένας μακρύς χρόνος.
Η εκλογή της οφείλεται πρώτα στο παντοδύναμο αίτημα απομάκρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία και λιγότερο στην πειστικότητα του σημερινού κυβερνητικού κόμματος. Η εκλογή του περασμένου Ιουλίου έφερε ικανοποίηση στο κονωνικό σώμα, που έβλεπε μετά τη στασιμότητα της προηγούμενης φάσης, ένα ενδεχόμενο κίνησης και πολιτικής μεταρρυθμίσεων.
Θετικές, πολύ θετικές, οι προϋποθέσεις της αφετηρίας. Η Κυβέρνηση διάλεξε τη συμβατικότητα. Ο πειρασμός της μικρής ταχύτητας κέρδισε εύκολα και η αποφυγή της σύγκρουσης, κάθε σύγκρουσης, έγινε πυξίδα.
Ήδη η συμβατικότητα της Κυβέρνησης, μαζί και ο συμβιβασμός της, φάνηκε στην άρνησή της να συζητηθεί στη Βουλή το 1ο εξάμηνο του 2015. Η πιο κρίσιμη στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας αγνοήθηκε συνειδητά. Ενοχλεί η άρνηση της λήθης. Η συζήτηση ήταν αναγκαία. Ως παράδειγμα. Η συμβατικότητα δεν αγαπάει αυτά τα παραδείγματα. Απορρίπτει την αυτογνωσία και εγκαθιστά απόσταση ανάμεσα στη ζωή, την εμπειρία και τη συνειδητοποίηση.
Αυτή η συμβατικότητα διαποτίζει με το πνεύμα της τα κύρια μέτωπα. Προτάσσεται η διαχείριση. Η διαχείριση είναι περιοριστική. Αρκείται στο άμεσο αποτέλεσμα, εργάζεται για τις απαιτήσεις του εγγύς χρόνου, υποβαθμίζει το κάθε αόρατο πρόβλημα, που κοιμάται ήσυχο εκτός προσοχής. Τη διαχείριση ικανοποιούν μετρήσιμα μεγέθη, από την οικονομία μέχρι τους αριθμούς των δημοσκοπήσεων.
Είναι ένας δρόμος. Δεν είναι πολιτικός δρόμος. Δεν αρκεί για την διακυβέρνηση. Αν η απαίτηση της διαχείρισης και της τεχνοκρατικότητας συνοδεύει την διακυβέρνηση, δεν αρκεί και δεν εξαντλείται σε αυτές. Η πολιτική και μόνο η πολιτική τη συγκροτεί ως τέτοια.
Είναι φανερό. Στη σημερινή Κυβέρνηση υπάρχει ανισορροπία μεταξύ διαχείρισης και πολιτικής, εις βάρος της πολΙτικής. Απουσιάζει η πολιτική έμπνευση και το ενδιαφέρον για κάθε τι που προϋποθέτει ένα στρατηγικό βάθος. Αυτό βρίσκεται μέσα στη συνειδητή απόσταση της Κυβέρνησης από τις δύσκολες πολιτικές αποφάσεις. Αποφάσεις που καλεί η εποχή.
Χαρακτηριστικό είναι η Δημόσια Διοίκηση. Ανενόχλητη, στην αδιαφορία των «λειτουργών» της . Ανέγγιχτη, στη δουλοκτητική φύση της. Η λέξη «αξιολόγηση» απωθείται στο περιθώριο της συζήτησης. Χωρίς να αγνοώ την προσπάθεια του Κυριάκου Πιερρακάκη, η συμβατικότητα γίνεται σε αυτό το κεντρικό μέτωπο το μέτρο των πραγμάτων.
Μετά την επιτυχή αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, μπαίνουμε στην δύσκολη επόμενη φάση. Σχολείο, οικονομία, εργασία, τουρκική επιθετικότητα. Οι ευθύνες στο εσωτερικό και εξωτερικό μέτωπο βαραίνουν. ΄Έναν χρόνο μετά, χωρίς Αντιπολίτευση, η Κυβέρνηση διατηρεί μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο. Πρόκειται για μια πολιτική δυνατότητα ταχύτερης κίνησης και αντισυμβατικής θεώρησης. Το πολιτικό κεφάλαιο ανήκει στη χώρα. Η αξιοποίησή του είναι ευθύνη της Κυβέρνησης. Διαφορετικά θα παρατηρεί κανείς την απέναντι όχθη, φοβισμένος μπροστά στα γεγονότα που έρχονται.
