Μέσα στη σημερινή, οριακή μας περίσταση άτομα και ομάδες – εστίες ανθρώπων – επιλέγουν την υπεύθυνη προσωπική εμπλοκή και ως άλλα μικρά, περιορισμένα, ελάχιστα, μειοψηφικά ηφαίστεια, σιγοκαίνε στα έγκατα του οικισμού, αντιμαχόμενα τη φθορά του.
Δίκτυα αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα συμπαραστέκονται βουβά και αφοσιωμένα σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Ιερείς σε καθημαγμένες ενορίες, γιατροί, νοσηλευτές, δάσκαλοι, καθηγητές, γίνονται το παράδειγμα και το πρότυπο άλλης μορφής δράσης και συμμετοχής.
Νέοι άνθρωποι αναζητούν, διαβάζουν, ψάχνουν, ρωτούν, στην ανάγκη οπλισμού τους απέναντι στη σύγχυση και το δηλητηριώδες νέφος της παρακμής και την κυριαρχία των σκουριασμένων σχημάτων ερμηνείας και σκέψης.
Εκδοτικοί οίκοι παλεύουν να αντέξουν μέσα στην κρίση με μια αξιοπρόσεκτη έως και θαυμαστή νέα παραγωγή, που μιλάει για την ανάγκη των ανθρώπων να εκφρασθούν, να αντιταχθούν, να υπάρξουν, να αρνηθούν τη σιωπή και την αυτοκατάργηση. Ανθρωποι του λόγου, μέσα στη μικρή ή μεγάλη προσπάθεια του καθενός, παρήγορα γίνονται η φωνή του νέου που μπορεί να γεννηθεί.
Είναι οι συντελεστές της νέας κυοφορίας. Οι εργάτες της ανήσυχης και δημιουργικής προετοιμασίας.
Οι αρνητές του συμβιβασμού με τα αδιέξοδα.
Αυτά τα μειοψηφικά ηφαίστεια μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι δεν υπάρχει δύναμη να τα αφομοιώσει και να τα συγχωνεύσει, να τα μετατρέψει σε ύλη προς άμορφη πολιτική κατεργασία. Σε ατομικό επίπεδο το ανθρώπινο μέγεθος καθίσταται καθοριστικός παράγοντας εκτροπής της μεγάλης ορμής του ποταμού. Η εμπλοκή των προσώπων γίνεται αιτία μιας κυοφορούμενης μεταστροφής.
Τα μειοψηφικά ηφαίστεια μας λένε λίγο πριν από την έκρηξή τους ότι αν κάποιος πιστεύει πως μπορεί μια κοινωνία για πάντα να κοιμηθεί, αυτός είναι ο βαθιά νυχτωμένος.
