Υπάρχει μια αυθάδεια στο δημόσιο λόγο. Ο δημόσιος λόγος μοιάζει συχνά με άσκηση εξουσιαστικότητας και κυριαρχίας. Χωρίς ηθική και χωρίς ήθος. Εντός του εμφωλεύει η βία. Η επιθετικότητα, το ύφος, οι στάσεις είναι πιο κοντά στο ένστικτο θανάτου, παρά στην αναζήτηση της αλήθειας.
Πρόκειται για πολιτικό πρωτογονισμό, για εκδήλωση πολιτικής υπανάπτυξης, που προτάσσει αντιδιαλεκτικά την εξουσία μέσα από την κατεδάφιση και τον αφανισμό. Πρόκειται για έμπρακτη άρνηση του πυρήνα κάθε δημοκρατικής συγκρότησης – δηλαδή την αποδοχή του άλλου με κριτήρια αυθεντικότητας και αλήθειας.
Η πολιτική αυτή αντίληψη έχει ένα θανάσιμα παγερό πρόσωπο και βρίσκεται πάντοτε απέναντι στους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.
