Όλες οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν τον κατακερματισμό αυτού που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε εκλογικό σώμα. Νέα κόμματα από τα δεξιά μέχρι τα αριστερά του πολιτικού φάσματος εμφανίζονται. Αυτά που γνωρίζαμε ως μεγάλα κόμματα εξουσίας αποσαθρώνονται. Η πολιτική τους επιρροή περιορίζεται και η πολιτική τους αδυναμία να διαχειριστούν ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους είναι πλέον καταφανής.
Για πολλούς ο κατακερματισμός, αν επιβεβαιωθεί το βράδυ της Κυριακής των εκλογών, εμφανίζεται ως απειλή. Ως διαταραχή της «κανονικότητας». Το παλαιό σύστημα της γνωστής ισορροπίας εξουσίας έμοιαζε να είναι καλύτερο. Λιγότεροι κίνδυνοι, μικρότερη ανασφάλεια, προβλέψιμες εξελίξεις, απίθανες οι ανατροπές.
Το κομματικό – φεουδαρχικό σύστημα εξουσίας κυοφόρησε τους πικρούς καρπούς που γεύονται σήμερα οι Έλληνες. Δραματικός περιορισμός του εισοδήματος, ανασφάλεια στην καθημερινή ζωή, απουσία κάθε προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον. Κλειστοί ορίζοντες. Μέσα στη βαριά αυτή ατμόσφαιρα οι πολίτες, ο καθένας με τον τρόπο του, ο καθένας με τις δυνατότητές του, συνειδητοποιεί, άλλος αργά άλλος ταχύτερα, τη νέα πραγματικότητα. Μια νέα συνειδητοποίηση συντελείται. Αυτή και μόνο αυτή μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας πορείας για την Ελλάδα.
Η συνειδητοποίηση αυτή θα εκφραστεί στις εκλογές με ποικίλους τρόπους. Σήμερα όσο ποτέ ο κάθε πολίτης αναζητεί αυτό που τον εκφράζει περισσότερο, αφού οι παλαιές κωδικοποιήσεις κατέρρευσαν και μαζί τους απογυμνώθηκε το φεουδαρχικό μόρφωμα, που συνηθίζουμε να ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Σήμερα ο κάθε πολίτης προσπαθεί με τον τρόπο του, όπως κι αν εκφράζει την αγωνία του, όπως κι αν καταγράφει την απόγνωσή του και όπως κι αν χρωματίζει τη σημαία της ελπίδας του, να γράψει το δικό του μανιφέστο. Μέσα από το μανιφέστο του ενός περνάει ο δρόμος της νέας συνειδητοποίησης, που αναπόφευκτα και δραματικά θα συντελεσθεί.
Αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις δεν αντανακλά συνεπώς καμία σύγχυση, όπως μια πρώτη επιδερμική ερμηνεία θα κέρδιζε εύκολα την σκέψη. Αυτό που αντανακλά είναι η μετάβαση που συντελείται, είναι οι ορατές και αόρατες αλλαγές που βρίσκονται σε εξέλιξη. Είναι το νέο και το παλαιό μαζί. Είναι η αναζήτηση και η αγωνία όχι για την καταστροφή, αλλά για την ελπίδα και μια κάποια ανάσταση.
Αυτές τις ιερές μέρες του Πάσχα – πώς να παραμείνουν όμως ζωντανοί οι συμβολισμοί σε μια κοινωνία που ζει σε μια πραγματική σύγχυση άλλου τύπου; – θα μπορούσαμε να φέρουμε στο νου μας το πραγματικό νόημά του. Πάσχα σημαίνει μετάβαση. Πέρασμα σε μια άλλη ζωντανή πραγματικότητα. Σε πολλές εποχές, για πολλές κοινωνίες ο μαρασμός και ο θάνατος φαινόταν ως η μόνη κατάληξη. Οι κοινωνίες όμως δεν πεθαίνουν. Όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαδικασία της μετάβασης, βρίσκουν το δρόμο της αυτο-έμπνευσης και αυτο-ανασυγκρότησής τους.
Καλό Πάσχα.
