Τίποτα το καινοφανές. Πρόκειται για επαναλαμβανόμενη μεθόδευση που θέτει σε κίνηση μηχανισμούς ψυχολογικής βίας και στοχεύει στο ανορθολογικό αποτέλεσμα της υποταγής και της κυριαρχίας. Πρόκειται για ένα άρρητο και ανομολόγητο ξετύλιγμα δύναμης και ισχύος, με το οποίο η εξουσία επιδιώκει την αποδοχή της, μέσα από την κορύφωση των κινδύνων που κατασκευάζει. Και αυτό, με σκοπό την ταύτιση των πολιτικών συμφερόντων της στιγμής, της μικρής ομάδας που κυβερνάει, με τα συμφέροντα του λαού.
Καθόλου πρωτότυπο βέβαια και απόλυτα συντηρητικό. Η δραματοποίηση δεν είναι μια κορύφωση των αντικειμενικών συνθηκών, αλλά μια πανουργία στην κορύφωση άσκησης εξουσίας. Πάντα όμως η πολιτική σκηνοθεσία επιβολής εξαντλείται στα όρια της πραγματικής ζωής, όπου και συνθλίβεται. Αφήνοντας πίσω της ερείπια και συντρίμμια.
Τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας σήμερα. Συχνά χρησιμοποιείται ακόμη και στον πολιτικό λόγο – με περισσή αυθάδεια – ως εικόνα και εύκολη παρομοίωση.
Η δραματοποίηση της Μεγάλης Εβδομάδας βρίσκεται στον αντίποδα. Πρόκειται για σκηνικό αδυναμίας. Εδώ το υπέρτατο παράδειγμα αντι-δύναμης και αντι-ισχύος υπάρχει ως «στιγμιαία» λεπτομέρεια της μεγάλης σκηνοθεσίας επιβολής, που εκτυλίσσεται στα μάτια εκείνων που παρακολουθούν το δράμα του προς σταύρωση Ιησού.
Το φαινόμενο είναι πάντα παραπλανητικό. Η θορυβώδης σκηνοθεσία της εξουσίας κερδίζει τις εντυπώσεις και πείθει πολλούς. Προσωρινά. Το στιγμιαίο διεκδικεί τη διάρκεια. Ματαίως.
Το αντιπαράδειγμα του Ιησού υπάρχει εδώ για να φωτίζει την προσωρινότητα κάθε εξουσίας.
Και καθώς – είμαι βέβαιος – η εξουσιαστική ομάδα του Μαξίμου θα ζει στην αυταρέσκεια του ελέγχου των πραγμάτων, θα πρέπει τέτοιες ώρες να υποψιαστεί ίσως τι σημαίνει Σταύρωση και τι σημαίνει Ανάσταση.
