Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/01/2019
Η τρέχουσα επικαιρότητα καλύπτεται από τον ουσιαστικό λόγο ή τον ανούσιο θόρυβο των λεγομένων μεγάλων θεμάτων. Πρέσπες, ένταση, βίαιος λόγος, βίαιες πράξεις, καταγγελίες, ιδεολογίζουσα αντιπαράθεση, μολυσμένη πολιτική σκόνη και ληγμένα καπνογόνα.
Δεν έχουμε ανάγκη τα «μεγάλα» Θέματα, τις σχετικές στάσεις των πολιτικών εκφραστών και τη χρήση των αυθεντικά σημαντικών, για να ακούσουμε το βουητό της παρακμής.
Μέσα στη σύγχυση που έχει εγκατασταθεί στο βάθος της ερήμου, είναι εξαφανισμένα από την παρατήρηση και την προσοχή τα καθημερινά. Τα υψηλά καθημερινά. Αυτά που συνδέονται με τη ζωή τους ενός, του κάθε ενός και της κάθε μιας, ξεχωριστά. Υγεία, ασφάλεια, εργασία, γνώση, μόρφωση κ.ά.
Στη σκιά αυτής της πραγματικότητας απόλυτα πια έχει κερδίσει η παγερή αδιαφορία για τα επαναλαμβανόμενα καθημερινά εγκλήματα, τα τροχαία εγκλήματα. Μόνο τις τελευταίες ημέρες δύο παιδιά – μαθητές έχασαν τη ζωή τους επιστρέφοντας ή πηγαίνοντας στο σχολείο. Λεπτομέρεια! Είναι ο πραγματικός δημόσιος κυνικός ψίθυρος, που σαν ψυχρός άνεμος συνοδεύει κάθε τέτοια τραγική κατάσταση.
Η αδιαφορία για τα τροχαία εγκλήματα, τους νεκρούς και τους ζωντανούς νεκρούς που μένουν πίσω, μιλάει μέσα από την απεγνωσμένη φωνή των θυμάτων για την εποχή και την απονέκρωση που τη χαρακτηρίζει. Είναι ο θανάσιμος παροξυσμός της αδιαφορίας για το μικρό και το σημαντικό, για το ελάχιστο που είναι μέγιστο, για το έσχατο που είναι πρώτο.
Επί χρόνια τώρα, η λεγόμενη Πολιτεία διέγραψε από τον ορίζοντα των ενδιαφερόντων της τα τροχαία εγκλήματα. Ελαφρές ποινές, περιορισμένος έλεγχος, άστοχος έλεγχος, καθόλου έλεγχος. Ο πρίγκιπας ψηφοφόρος κέρδισε το δικαίωμα στο θάνατο του άλλου. Και μαζί ποιός να τον ενοχλήσει γιατί καταλαμβάνει επικίνδυνα και αδιάντροπα τη Λ.Ε.Α (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης), αποκλείει τις διαβάσεις, σταθμεύει στις ράμπες αναπήρων, αδιαφορεί για τους σηματοδότες; Η Τροχαία; Απούσα, επιδεικτικά απούσα, συμπορευόμενη με το πνεύμα της εποχής, της αποδεκτής ανομίας και της ανεκτικής στις παραβάσεις συμπεριφοράς.
Για τα τροχαία εγκλήματα δεν θα γίνει συζήτηση στη Βουλή, δεν θα υψωθούν οι τόνοι, έντεχνα δεν θα ενοχληθεί ο πρίγκιπας ψηφοφόρος. Οι νεκρές κοινωνίες επιμελώς αποφεύγουν παρόμοια θέματα. Γρήγορα ξεχνούν κάθε παρόμοια αιματηρή και θανάσιμη υπόμνηση. Μέσα στην πυρετώδη ένταση για το τίποτα, πώς να βρει θέση μια συζήτηση για το παν, που είναι η ζωή ενός ανθρώπου ;
Πιο πέρα από αυτά τα σημαντικά, στο περιθώριό τους, μοιάζουν ήδη ηττημένα τα υπέρτερα και τα θεμελιώδη της συνύπαρξης. Αυτά που θα έπρεπε να στηρίζουν τα «μικρά», να είναι η εγγύησή τους και ο αποφασισμένος φρουρός τους.
Δεν υπάρχει πατρίδα χωρίς την λειτουργία των κανόνων συνύπαρξης, που ανυψώνουν το δικαίωμα του ενός στην ασφάλεια και τη ζωή. Εκεί που δεν υπάρχει τέτοιος τόπος πατρίδας, δεν υπάρχει και παρόμοιος τόπος συνείδησης. Και κάθε σχετική κραυγή είναι «εκτός θέματος». Ακόμη και οι Πρέσπες.
