Ελλάδα, Δεκέμβριος 2014: Τι κάνει κανείς; Πώς στέκεται απέναντι στη συσσωρευμένη ανάγκη, στο κοινωνικό αδιέξοδο και την πολιτική αναντιστοιχία με την πραγματικότητα και, ως εκ τούτου, έναντι των συνακόλουθων κοινωνικών προσδοκιών;
Πώς απαντάει κανείς στις θριαμβολογικές προσεγγίσεις και τις σωτηριολογικές υποσχέσεις, που πρόδηλα αποτελούν παγίδα για τους ανθρώπους;
Πώς αντικρούει κανείς τα «επιχειρήματα», που διεκδικούν την ολοκληρωτική αλήθεια; Και μην ξεχνάμε ποτέ, ο διεκδικητής της ολοκληρωτικής αλήθειας διεκδικεί τη σιωπή του άλλου.
Μία είναι η απάντηση. Ο περιορισμός της ισχύος. Ο περιορισμός της πολιτικής αυτάρκειας. Η άρνηση της φαντασίωσης της παντοδυναμίας, την οποία γεννάει η πολιτική ισχύς.
Όποιος ενδιαφέρεται για την κίνηση των πραγμάτων, όποιος πιστεύει ότι η μεταβολή μπορεί να κυοφορεί κάτι καλύτερο από την αδράνεια – την αδράνεια που με τη σειρά της κυοφορεί κάθε ισχυρή εξουσία, αφού αυτή την αυτοσυντήρησή της μόνο προτάσσει – ένα δρόμο έχει μπροστά του.
Έναν δρόμο έχουμε μπροστά μας. Στις εκλογές που έρχονται, η απόκρουση, η συνειδητή απόκρουση κάθε αυτοδυναμίας, είναι ο δρόμος. Η στάση αυτή, στις συνθήκες που ζούμε, επειδή μας φέρνει πιο κοντά στην πραγματικότητα και στη συνειδητοποίησή της, είναι μια επαναστατική πράξη.
