Μετά το 1974 ο ενθουσιασμός της αλλαγής δεν συνοδεύτηκε από κανένα ενθουσιασμό ουσιαστικών αλλαγών. Ή μάλλον θα έλεγα, ο ενθουσιασμός της πτώσης της δικτατορίας επικάλυψε την ήδη υπαρκτή ανάγκη μιας ουσιαστικά νέας πολιτικής θεμελίωσης στη χώρα.
Τρεις παράγοντες όρισαν την πορεία της ελληνικής κοινωνίας από τότε μέχρι σήμερα. Οι παράγοντες αυτοί καθόρισαν την πολιτική και κοινωνική κινητικότητα, τους ρόλους και τον πλούτο. Τους αναφέρω κωδικοποιημένα:
Ο πρώτος παράγοντας είναι η κομματική σχέση. Τα κόμματα και η κομματική σχέση. Τα κόμματα, έτσι όπως συγκροτήθηκαν, γύρω από ισχυρά πολιτικά πρόσωπα, αποδεκτά ως παντοδύναμα, εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου σε μικρές ολιγαρχίες που καθόριζαν όχι μόνο πολιτικές επιλογές αλλά και τις τύχες ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η ιδεολογική ή ψευδο-ιδεολογική αναφορά. Από την Μεταπολίτευση και μετά αποτέλεσε ένα από τα βασικά κλειδιά της κοινωνικής ανόδου, της κατανομής ρόλων και της συμμετοχής μέσα στο σύστημα εξουσίας, το οποίο διαμορφώθηκε σε μια ατμόσφαιρα που ήταν ιδεολογικά χρωματισμένη προς τα αριστερά. Έτσι, η πρόσβαση π.χ. σε ιδεολογικούς μηχανισμούς επιρροής, όπως το Πανεπιστήμιο, για την περίοδο που μιλάμε, διευκολύνθηκε μέσα από μια ιδεολογική αναφορά, κυρίως προς τα αριστερά.
Η ταξική αφετηρία, παρά τις μεταβολές που συντελέστηκαν, παρέμεινε ο τρίτος ισχυρός παράγοντας διαμόρφωσης των συνθηκών εξέλιξης σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο.
Οι παραπάνω τρεις παράγοντες, σε κωδικοποιημένη απόδοση, εξηγούν την εξέλιξη των πραγμάτων από την αναξιοκρατία μέχρι τη διαφθορά και τη φύση του κράτους στην Ελλάδα.”
