Εφημερίδα, ΤΟ ΒΗΜΑ, 12/01/2019
Παρά την επιμελημένη και περίτεχνη μεταμφίεσή της, η πολιτική παρακμή δεν έχει άλλα περιθώρια απόκρυψης.
Πέτυχε για καιρό να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Σταθερά προτιμούσε τον λαθραίο βίο. Σε αυτό το κρύφιο στάδιο της διαδρομής της εργάστηκε αποτελεσματικά. Και οι πολιτικοί καρποί της πολλοί και πλούσιοι.
Εγκατέστησε μια φιλοσοφία ψεύδους. Ο πραγματικός κόσμος ισοπεδώθηκε προς όφελος του άμεσου αριθμητικού αποτελέσματος στην κάλπη.
Οι συνθήκες της πραγματικής ζωής παραποιήθηκαν συνειδητά μέσα από μηχανισμούς προσβολής και ταπείνωσης των ανθρώπων.
Η ύβρις και η αυθάδεια υιοθετήθηκαν ως τρόπος επικοινωνίας με τους πολλούς και εξαπολύθηκαν ως κεραυνός συμβολικού θανάτου κατά των πολιτικών αντιπάλων. Ο βίαιος λόγος έγινε εργαλείο καταστολής και διαρκής απειλή βίαιης πράξης. Η χυδαιότητα τον συμπλήρωσε, ως το ανώτερο στάδιο της εσωτερικής παρακμής των πρωταγωνιστών.
Έτσι πορεύτηκε το κυβερνητικό συγκρότημα. Από τον Ιανουάριο του 2015, με ενδιάμεσους σταθμούς το τέχνασμα του δημοψηφίσματος και τις εκλογές τους Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, μέχρι σήμερα.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους κυβερνητικούς την επιτυχία τους στη διαχείριση του χρόνου. Ως ακτιβιστές και οπαδοί της αντι-διακυβέρνησης έκαναν σχολή. Και το παράδειγμά τους θα πρέπει να διδάσκεται στις επιστήμες του ανθρώπου.
Μόνο που η φθορά φθείρει και τον εαυτό της. Και το κυβερνητικό συγκρότημα αυτοφωταγωγείται πλέον μέσα από τις υπαρκτές ή κατασκευασμένες αντιθέσεις του. Δεν υπάρχει πια λαθραίος τρόπος ύπαρξης για την καταιγίδα των γεγονότων. Ούτε καταφύγιο για τα πρόσωπα.
Αυτοί που αγάπησαν το σκοτάδι είναι πια υποχρεωμένοι να φωτίσουν την πραγματικότητά τους. Ρίχνοντας αναπόδραστα φως και στον φθαρμένο εαυτό τους. Η παράσταση των δύο εταίρων του κυβερνητικού συγκροτήματος είναι ταυτόχρονα η εκθαμβωτική φωταγώγησή τους. Τα γεγονότα αποφενακίζουν, όπως θα έλεγαν και οι καθηγητές διανοούμενοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν απομένει πλέον καμιά αφώτιστη ζώνη. Μαχητές της σκηνοθετημένης αγανάκτησης, συμπράττοντες, κρυπτόμενοι, πρόμαχοι της επιλεγμένης ευαισθησίας, οπαδοί της συμφέρουσας σιωπής, ιδιοτελείς στρατευμένοι και άλλοι ποικίλοι προσωπιδοφόροι, λούζονται από το φως των γεγονότων. Το ημίφως δεν υπάρχει και η ζώνη της προστατευμένης υποκρισίας τους φωταγωγήθηκε και αυτή.
Έτσι πλησιάζουμε στο τέλος. Όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, το σημερινό κυβερνητικό συγκρότημα απέρχεται αφήνοντας πίσω του ένα ακραίο παράδειγμα πολιτικής παρακμής. Ανήκει στην ευθύνη των ανθρώπων, στην ευθύνη όλων μας, να βαδίσουμε στην επόμενη φάση με το φως αυτής της εμπειρίας.
